17 Ιανουαρίου 2015 Οι ωραίοι έχουν χρέη για... διαρκές «κούρεμα»
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 17/1/2015
Στη χώρα που μοίραζε και μοιράζει αφειδώς πρόωρες συντάξεις, ιδιαίτερα γενναιόδωρες έναντι των καταβεβλημένων εισφορών, και για να τις χρηματοδοτεί προσέθετε ετησίως δισεκατομμύρια ευρώ στο «απεχθές» εξωτερικό δημόσιο χρέος της, φορτώνοντάς το στα παιδιά της, στη χώρα που ήθελε να βγει πρόωρα από το πρόγραμμα προσαρμογής στο οποίο εισήλθε έναντι νέων δανεικών για να χρεοκοπήσει ελεγχόμενα (και όχι ατάκτως), οι πρόωρες εκλογές δεν είναι έκπληξη. Επί δεκαετίες η προσφυγή στις εκλογές ήταν σχεδόν πάντα πρόωρη.
Η χρησιμότητα ετούτων είναι ότι ο κύκλος της πολύπλευρης χρεοκοπίας, δεν θα μπορεί να κλείσει, αν κλείσει, παρά όταν «παίξουν» όλες οι «κασέτες» της μεταπολίτευσης, όταν δοκιμασθούν όλες οι αγκυλώσεις και οι ιδεοληψίες της «μεταπολιτευτικής κλεισούρας». Όλα έχουν (κυβερνητικά) ειπωθεί αλλά όχι (ακόμη) από όλους σε κυβερνητικές θέσεις. Τα προεκλογικά, παρά το χαμηλό ενδιαφέρον των πολιτών για αυτά, έφεραν στο προσκήνιο τα στερεότυπα, τα κλισέ, και τα «μυαλά που κουβαλάνε» οι διακομματικοί πρωταγωνιστές της μεταπολιτευτικής κρατι(κομματι)κής «φούσκας».Κλισέ που κάποτε εκσφενδονίζονταν στα φοιτητικά «πηγαδάκια» και αμφιθέατρα των αρχών της μεταπολίτευσης, που ακούγονταν επί έτη στις βαρετές κομματικές συναθροίσεις, που απαγγέλλονταν κάθε Δεκέμβριο ενώπιον άδειων εδράνων της Βουλής, με το βλέμμα του απαγγέλλοντος καρφωμένο στην απέναντι του βήματος κάμερα, κατά την (χαμηλής ακροαματικότητας) υποτιθέμενη συζήτηση του ετήσιου Κρατικού Προϋπολογισμού στη Βουλή, τώρα επαναλαμβάνονται κατά ριπάς σε ζωντανή μετάδοση, στα τηλεπαράθυρα, αποκαλύπτοντας ότι, κι αν τα πρόσωπα εν μέρει αλλάζουν, τα κλισέ της μεταπολιτευτικής κλεισούρας καλά κρατούν.
Ενώ το ζήτημα του ελληνικού δημοσίου χρέους είναι σοβαρό και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, αλλά δεν είναι σήμερα το κύριο, το πρωτεύον και το μοναδικό ελληνικό πρόβλημα, δεν είναι τυχαίο που η προεκλογική αντιπαράθεση έφερε το «κούρεμά» του στο επίκεντρο των εγχωρίων αντιπαραθέσεων, φέρνοντας και την Ελλάδα, εκ νέου, στο διεθνές επίκεντρο ως υποψήφια για νέα χρεοκοπία, Grexit, κ.ο.κ.
Η Ελλάδα που είχε μάθει στην υποτιθέμενη ανάπτυξη, και στην υποτιθέμενη κοινωνική πολιτική, συσσωρεύοντας δημόσιο χρέος (για κατανάλωση) γρηγορότερα από το μεγεθυνόμενο ΑΕΠ της, «κουρεύοντας» τις παραγωγικές δυνατότητές της, και τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής της μέσω της συνεχούς προσφυγής της στον εξωτερικό δημόσιο δανεισμό, δεν θέλει και δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα (ήδη «κουρεμένα») παλιά χρέη της, έφτασε πλέον στα ανυπέρβλητα όριά της.
Αυτό δεν είναι ρητορικό σχήμα, είναι τα όρια του ισοσκελισμένου κρατικού προϋπολογισμού. Χωρίς τη δυνατότητα χρηματοδότησης κάθε χρόνο επί πολλά χρόνια των προϋπολογισμών συνεχούς προσφυγής σε ακριβό ή φθηνό δημόσιο δανεισμό, που ως συμπολίτευση ψήφιζε ως «αναπτυξιακούς» και ως αντιπολίτευση καταψήφιζε ως «μονόπλευρης λιτότητας». Τώρα η (όποια) κυβέρνηση έχει ανάγκη πρωτογενούς πλεονάσματος, που το 2013 προέκυψε με 5-6 αστερίσκους για εξαιρέσεις δαπανών, και το 2014, λόγω και του προεκλογικού πολιτικού κύκλου, έχει έλλειμμα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Κι αν θέλει χρέη όπως παλιά, δεν υπάρχει κανείς να της τα δώσει άνευ προϋποθέσεων.
