10 Ιανουαρίου 2015 Παγιδευμένοι στον δημαγωγικό ανταγωνισμό
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 10/1/2015
Το Grexit επανήλθε στα διεθνή πρωτοσέλιδα ενώ τα spreads των -λιγοστών σε ιδιωτικά χέρια έναντι του παρελθόντος- ομολόγων του ελληνικού δημοσίου απογειώθηκαν εκ νέου. Η εγχώρια πολιτ(ευτ)ική τάξη δεν έμαθε τίποτα από την κακοδιαχείριση της κρίσης το 2009-2012. Η εικόνα για τη χώρα που παράγεται εγχωρίως από μηνών, και αναπαράγεται διεθνώς, συμβάλλει στην αναβίωση συνθηκών ταπείνωσης και διασυρμού, με ορατά και μετρήσιμα δυσμενή αποτελέσματα στην οικονομία και την κοινωνία.
Ως γνωστόν, υψηλά δημόσια χρέη, δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, και προγράμματα προσαρμογής είχαν κι άλλες χώρες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, αλλά καμία δεν είχε και δεν έχει την τύχη της Ελλάδας που επανέρχεται στη διεθνή ειδησεογραφία ως χώρα αστάθειας και υψηλού ρίσκου χρεοκοπίας. Aιτία είναι η πολιτ(ευτ)ική μικρόνοια εκείνων που είχαν θέσει ως στόχο τους την πρόωρη «απαλλαγή της Ελλάδας από το Μνημόνιο», πριν αυτό ολοκληρωθεί, και την πρόωρη «έξοδο στις αγορές», πριν διασφαλιστούν οι αναγκαίες και αναπόφευκτες προληπτικές γραμμές στήριξης.
Μας οδήγησε σε αυτά το δημοκοπικό διαγωνιστικό δίπτυχο της εποχής «διώχνω τους δανειστές-σχίζω το Μνημόνιο», το οποίο αγνοεί, παραγνωρίζει ή κατανοεί στρεβλά την φύση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας, (της «παγίδας χρέους»), η οποία το 2014 παρουσίασε το παράδοξο της ανάπτυξης με μείωση του ΑΕΠ. Όμως από την «παγίδα χρέους» δεν εξέρχεσαι «απειλώντας» με (δεύτερη) χρεοκοπία. Διότι το χρέος δεν είναι σήμερα ούτε το κεντρικό, ούτε το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας. Αλλά ακόμη και αν ήταν, και πάλι δεν θα ήταν το πιο άμεσο, εφ' όσον μεσοπρόθεσμα είναι διαχειρίσιμο και ανεκτό.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας είναι ο υπερχρεωμένος τομέας των «διεθνώς μη εμπορευσίμων», που όντας διογκωμένος σε μεγέθη πραγματικής κακοπλασίας, καλύπτοντας το 80% του ΑΕΠ, αντιστέκεται στην αναγκαία προσαρμογή και στις μεταρρυθμίσεις, ενώ δεν προσφέρει κανένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στη χώρα. Απουσιάζουν οι μεταρρυθμίσεις που θα μετέτρεπαν σταδιακά την ελληνική οικονομία σε ένα υβρίδιο, έστω, σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας, και θα την έβαζαν στον δρόμο της ανάπτυξης, η οποία αποτελεί διαρκές προαπαιτούμενο για τη βιωσιμότητα του χρέους.
Οι μεταρρυθμίσεις ούτε υπάρχουν, ούτε επιχειρήθηκαν, ούτε και μελετά κανένας να τις εφαρμόσει στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Εκείνο που υπάρχει είναι μία «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, που συναγωνίζεται (και λόγω θέσεως υπερφαλαγγίζει) σε παραλογισμό και υποκρισία μία «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση. Στερούμενες αμφότερες της συνδυασμένης με σύνεση αυτοπεποίθησης, ώστε να εκπέμπουν ανάλογη εικόνα για τη χώρα.
Έτσι ο δημαγωγικός ανταγωνισμός του πολιτευτικού χώρου έχει καταστήσει το δημόσιο εξωτερικό χρέος κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης διότι σε αυτό συναιρούνται και συγκλίνουν όλες οι μυθολογικές παραισθήσεις της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Προσφέρει την ψευδαίσθηση της εύκολης λύσης για όλους όσοι δεν θέλουν να ξέρουν τίποτε για τις επώδυνες αλλά αναπόφευκτα αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, καθώς και για όσους μισούν τους ξένους διακρατικούς δανειστές γιατί μας «επιβάλλουν λιτότητα» και δεν μας χρηματοδοτούν ή χαρίζουν μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως να καλύπτουμε τα δομικά παραγωγικά και δημοσιονομικά ελλείμματά μας.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 10/1/2015
Το Grexit επανήλθε στα διεθνή πρωτοσέλιδα ενώ τα spreads των -λιγοστών σε ιδιωτικά χέρια έναντι του παρελθόντος- ομολόγων του ελληνικού δημοσίου απογειώθηκαν εκ νέου. Η εγχώρια πολιτ(ευτ)ική τάξη δεν έμαθε τίποτα από την κακοδιαχείριση της κρίσης το 2009-2012. Η εικόνα για τη χώρα που παράγεται εγχωρίως από μηνών, και αναπαράγεται διεθνώς, συμβάλλει στην αναβίωση συνθηκών ταπείνωσης και διασυρμού, με ορατά και μετρήσιμα δυσμενή αποτελέσματα στην οικονομία και την κοινωνία.
Ως γνωστόν, υψηλά δημόσια χρέη, δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, και προγράμματα προσαρμογής είχαν κι άλλες χώρες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, αλλά καμία δεν είχε και δεν έχει την τύχη της Ελλάδας που επανέρχεται στη διεθνή ειδησεογραφία ως χώρα αστάθειας και υψηλού ρίσκου χρεοκοπίας. Aιτία είναι η πολιτ(ευτ)ική μικρόνοια εκείνων που είχαν θέσει ως στόχο τους την πρόωρη «απαλλαγή της Ελλάδας από το Μνημόνιο», πριν αυτό ολοκληρωθεί, και την πρόωρη «έξοδο στις αγορές», πριν διασφαλιστούν οι αναγκαίες και αναπόφευκτες προληπτικές γραμμές στήριξης.
Μας οδήγησε σε αυτά το δημοκοπικό διαγωνιστικό δίπτυχο της εποχής «διώχνω τους δανειστές-σχίζω το Μνημόνιο», το οποίο αγνοεί, παραγνωρίζει ή κατανοεί στρεβλά την φύση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας, (της «παγίδας χρέους»), η οποία το 2014 παρουσίασε το παράδοξο της ανάπτυξης με μείωση του ΑΕΠ. Όμως από την «παγίδα χρέους» δεν εξέρχεσαι «απειλώντας» με (δεύτερη) χρεοκοπία. Διότι το χρέος δεν είναι σήμερα ούτε το κεντρικό, ούτε το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας. Αλλά ακόμη και αν ήταν, και πάλι δεν θα ήταν το πιο άμεσο, εφ' όσον μεσοπρόθεσμα είναι διαχειρίσιμο και ανεκτό.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας είναι ο υπερχρεωμένος τομέας των «διεθνώς μη εμπορευσίμων», που όντας διογκωμένος σε μεγέθη πραγματικής κακοπλασίας, καλύπτοντας το 80% του ΑΕΠ, αντιστέκεται στην αναγκαία προσαρμογή και στις μεταρρυθμίσεις, ενώ δεν προσφέρει κανένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στη χώρα. Απουσιάζουν οι μεταρρυθμίσεις που θα μετέτρεπαν σταδιακά την ελληνική οικονομία σε ένα υβρίδιο, έστω, σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας, και θα την έβαζαν στον δρόμο της ανάπτυξης, η οποία αποτελεί διαρκές προαπαιτούμενο για τη βιωσιμότητα του χρέους.
Οι μεταρρυθμίσεις ούτε υπάρχουν, ούτε επιχειρήθηκαν, ούτε και μελετά κανένας να τις εφαρμόσει στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Εκείνο που υπάρχει είναι μία «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, που συναγωνίζεται (και λόγω θέσεως υπερφαλαγγίζει) σε παραλογισμό και υποκρισία μία «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση. Στερούμενες αμφότερες της συνδυασμένης με σύνεση αυτοπεποίθησης, ώστε να εκπέμπουν ανάλογη εικόνα για τη χώρα.
Έτσι ο δημαγωγικός ανταγωνισμός του πολιτευτικού χώρου έχει καταστήσει το δημόσιο εξωτερικό χρέος κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης διότι σε αυτό συναιρούνται και συγκλίνουν όλες οι μυθολογικές παραισθήσεις της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Προσφέρει την ψευδαίσθηση της εύκολης λύσης για όλους όσοι δεν θέλουν να ξέρουν τίποτε για τις επώδυνες αλλά αναπόφευκτα αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, καθώς και για όσους μισούν τους ξένους διακρατικούς δανειστές γιατί μας «επιβάλλουν λιτότητα» και δεν μας χρηματοδοτούν ή χαρίζουν μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως να καλύπτουμε τα δομικά παραγωγικά και δημοσιονομικά ελλείμματά μας.
