3 Αυγ. 2013 Της Βαϊμάρης ή... της Βάρης;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία
Πόσο ακόμη να παραβλεφθούν ή να συγκαλυφθούν οι πολιτικές, μορφωτικές και ηθικές προϋποθέσεις της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, που υπερέβη την πενταετία, κινούμενη πλέον προς τη δεκαετία; Συμπτώματα όπως π.χ. η ανταλλαγή απειλών και ύβρεων σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ανατροφοδοτώντας τα τηλεπαράθυρα, είναι μία όψη της παρακμής. Η άλλη είναι η αναζήτηση μέλλοντος με προβολές στο παρελθόν, πέρα και από το εγχώριο.
Στις ελληνικές πρωτοτυπίες της τρέχουσας παρακμής είναι η αναζήτηση αναλυτικών εργαλείων και σχημάτων για την σχηματοποίηση των πολιτικών τάσεων και εξελίξεων -και των υποτιθεμένων «εναλλακτικών»- στην εμπειρία της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919 - 1933) όπου άνθησαν διάφοροι -ισμοί, με τραγική εντέλει κατάληξη για την Ευρώπη.
Η ευρωπαϊκή και η γερμανική ιστορία έχουν κεντρική σημασία για την ευρωπαϊκή εξέλιξη, ωστόσο είναι δείγμα της παρακμής να αναζητούνται εγχωρίως τα αναλυτικά εργαλεία, τα σχήματα, και ... οι λύσεις (ακόμη και με ευθεία αντιγραφή και απομίμηση) σε υποτιθέμενες επαναλήψεις των αντιθέσεων, και των -ισμών εκείνης της περιόδου. Είναι να εκπλήσσεται κανείς που η Δημοκρατία της Βαϊμάρης συζητείται εδώ όσο πουθενά αλλού στον κόσμο;
Είναι ένα από τα συμπτώματα του κύκλου της μεταπολίτευσης που δεν πορεύθηκε μόνον με δάνεια οικονομικών πόρων (από ένα σημείο και πέρα), αλλά και, δυστυχώς, με δάνεια και απομίμηση ιδεών από το παρελθόν, αναμασώντας σχήματα και ιδέες. Η ενδογενής βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη δεν υπήρξε γιατί ήταν ανύπαρκτη και η ενδογενής ανάπτυξη στον μορφωτικό τομέα και των ιδεών - και στην επιρροή της στις επίσημες εθνικές και κρατικές πολιτικές.
Σήμερα η κρίσιμη πολιτική πλευρά του οικονομικού/κοινωνικού ζητήματος είναι απόληξη της παρασιτικής μορφωτικής ανεπάρκειας που επί σειρά δεκαετιών κινήθηκε με ρητορικά σχήματα, ιδεολογικές «σημαίες ευκαιρίας», και έναν επιφανειακό ευρωπαϊσμό. Με κληρονομιές βαρέων πολιτικών ονομάτων πριν και μετά την μεταπολίτευση (που «βάλλονται» πλέον από «ελευθέρους σκοπευτές» ανεξαρτήτως παρατάξεων). Που οικοδομήθηκε επάνω στην αδυναμία (αναλύσεων και) συνθέσεων.
Τώρα η όσο ποτέ κρίσιμη ανάγκη (αναλύσεων και) συνθέσεων, και αποτελεσμάτων, είναι κάτι τελείως ξένο με την πολιτική/μορφωτική παράδοση των τελευταίων δεκαετιών. Έτσι ανάλογα με τα μορφωτικά εργαλεία του το πολιτ(ευτ)ικό προσωπικό αναζητεί το μέλλον στο ... βαθύ και συχνά ... ξένο παρελθόν. Η έστω και θεωρητική/αναλυτική πρόβα ρόλων με σχήματα της Βαϊμάρης (μέσω των εγχειριδίων των -ισμών της) είναι σύμπτωμα παρακμής.
Η χώρα βρίσκεται σε αυτό το μορφωτικό αδιέξοδο, το οποίο κατ' ουσίαν μόνον ως κωμωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί. Διότι ναι μεν βρισκόμαστε μακριά από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αλλά ζούμε πλέον στη Δημοκρατία της ... Βάρης. Μην πάει ο (παρελθοντολογικός) νους ούτε στην παρακείμενη (ιστορική) Βάρκιζα, ούτε στην εκεί κείμενη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Για τις ταβέρνες μιλάμε, και την επιπέδου σχολίων σε ταβέρνα (ούτε καν καφενείου - εκεί οι θαμώνες είχαν συστηματικότερες επαφές και συζητήσεις) με την οποία αντιμετωπιζόταν επί σειρά ετών από τις ηγεσίες της χώρας τα κρίσιμα ζητήματά της.
