Παρεμβάσεις: Ανεργία και Παραγωγικό Μοντέλο - "Ρετιρέ" ή "Άλλη Γειτονιά";

30.12.2012  Ανεργία και Παραγωγικό Μοντέλο - "Ρετιρέ" ή "Άλλη Γειτονιά;" 

Ισπανία - Ελλάδα: η ανεργία για τους «εντός» και «εκτός» συστήματος,  Του Γιάννη Παλαιολόγου

 

... «Στην ελληνική περίπτωση, οι βαθιά εντός του συστήματος, όπως οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, δεν είναι ρετιρέ στην ίδια γειτονιά με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ανήκουν σε άλλη γειτονιά», σημειώνει στην «Κ» ο Χρήστος Ιωάννου, οικονομολόγος με πολυετή ενασχόληση με τα οικονομικά της εργασίας και στέλεχος του ΟΜΕΔ. Λόγω των θεσμικών τειχών που υπήρχαν μεταξύ δημόσιων (ή πρώην δημόσιων) και ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπως εξηγεί, όσο και να αυξανόταν η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα επηρεαζόταν η ασφάλεια και οι όροι απασχόλησης στις πρώτες.
 

Στα πρώτα χρόνια της Ευρωζώνης, τόσο η Ισπανία όσο και η Ελλάδα αναπτύχθηκαν με εντυπωσιακούς ρυθμούς, εκμεταλλευόμενες τη μείωση του κόστους δανεισμού σε όλα τα επίπεδα. Στην Ισπανία, η ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν ο κλάδος των ακινήτων που, χάρη στην ανεξέλεγκτη παροχή ρευστότητας από τις τράπεζες, προσέφερε θέσεις εργασίας σε τεράστιο αριθμό Ισπανών, οδηγώντας τον δείκτη της ανεργίας στις αρχές του 2008 στο 8%, το χαμηλότερό του επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Στη χώρα μας, ο ιός του υπερδανεισμού έπληξε κυρίως την κυβέρνηση, αν και μετά την απελευθέρωση της λιανικής τραπεζικής, οι ιδιώτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Με οδηγό τη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση, η ανεργία στην Ελλάδα μειώθηκε στα μέσα του 2008 στο 7,3%, επίσης -όπως και στην Ισπανία- στο ναδίρ σχεδόν 30 ετών.

 

και

 

Μεταρρυθμίσεις και αύξηση των ανέργων,   Του Γιάννη Παλαιολόγου

 

... Κι εδώ ερχόμαστε στην ουσία του ελληνικού προβλήματος που, σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στην Ισπανία, δεν είναι η αγορά εργασίας, αλλά το παραγωγικό μοντέλο. Οι επιχειρήσεις που έχουν υπογράψει επιχειρησιακές συμβάσεις στη χώρα μας είναι αυτές που είναι εκτεθειμένες στον διεθνή ανταγωνισμό και που είναι υποχρεωμένες να πειθαρχούν στους όρους της αγοράς. Αλλά οι επιχειρήσεις αυτές εξακολουθούν να αποτελούν την εξαίρεση στην Ελλάδα. Οπως εξηγεί ο κ. Ιωάννου, η ανάπτυξη στη χώρα μας είχε βασιστεί προ κρίσης στον τομέα των μη εμπορεύσιμων, κλάδων προστατευμένων από τον διεθνή ανταγωνισμό, που εξαρτιόνταν από την εσωτερική ζήτηση. Η κατάρρευση της ζήτησης αυτής είναι που έχει οδηγήσει το ΑΕΠ και την απασχόληση σε ελεύθερη πτώση.

Το θλιβερό είναι ότι παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «νέου μοντέλου ανάπτυξης» και «στήριξης των εξαγωγών», στην πράξη γίνονται ελάχιστα για να στραφούν οι πόροι και το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας στον τομέα των εμπορεύσιμων, που αποτελεί τη μόνη πιθανή δεξαμενή καλών νέων θέσεων εργασίας. «Η υποτιθέμενη πολιτική απασχόλησης, τα χρήματα από τα ΚΠΣ, όλα εξακολουθούν να συντηρούν τις ίδιες, μη παραγωγικές επιχειρήσεις», παρατηρεί ο κ. Ιωάννου. «Πρόκειται για πολιτική αυτοκτονίας».