25 Αυγ. 2012 Ο Υπαρκτός Ευρωπαϊσμός
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 25/8/2012
Σε μία κρισιμότατη καμπή της πρόσφατης ιστορίας της η Ελλάδα αντιμετωπίζει δύο όψεις του «υπαρκτού ευρωπαϊσμού». Τον παρασιτικό και ιδεοληπτικό ευρωπαϊσμό «εσωτερικού», που την χαρακτηρίζει επί τρεισήμισι δεκαετίες (από τη μεταπολίτευση), και τον διακρατικό ευρωπαϊσμό ιεραρχημένων - διαρθρωμένων εθνικών συμφερόντων, που έφθασε στα όριά του με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τη μετάγγισή της στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και στο κρατικό χρέος των μελών της Ε.Ε.
Ο «υπαρκτός ευρωπαϊσμός» των Ε.Ε. και ΟΝΕ είναι μείζον διεθνές ζήτημα καθώς στην χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση χρέους προστίθεται η οικονομική ύφεση, η οποία εδραιούμενη κινδυνεύει να φέρει την Ε.Ε. σε (μοιραία;) περιπέτεια τύπου Ιαπωνίας τη 10ετία του 1990. Η περαιτέρω ευρωπαϊκή πορεία και ενοποίηση θα κριθεί, σε ένα βαθμό, μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων του Σεπτεμβρίου: του 2012 στην Ολλανδία, του 2013 στη Γερμανία.
Κρισιμότερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ο εγχώριος «υπαρκτός ευρωπαϊσμός». Αυτός που, ακριβώς λόγω του παρασιτικού και ιδεοληπτικού χαρακτήρα του, μορφοποιείται επί δεκαετίες στο δίπολο «ευρωλατρών» - «ευρωμάχων». Ήδη από την ελληνική «τεχνική» χρεοκοπία στην αρχή του 2010 η χώρα αντιμετωπίζει το θεμελιώδες δίλημμα εάν θέλει και, κυρίως, εάν μπορεί να παραμείνει/ανήκει στην υπαρκτή Ευρωζώνη. Και «πληρώνει» συνεχώς τον παρασιτικό και ιδεοληπτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε, τρεισήμισι δεκαετίες τώρα, την ευρωπαϊκή της πορεία.
Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ στις 6 Νοεμβρίου του 2012 μεταθέτουν χρονικά πιθανές αναταράξεις στη συνοχή της Ευρωζώνης. Η διοίκηση Ομπάμα δεν επιθυμεί «τρικυμία» στη διεθνή οικονομία πριν από τη διεξαγωγή τους. Κατ' ουσίαν, εκτός απροόπτου, το 2013 είναι το κρίσιμο έτος για την περαιτέρω ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Έτος συμβολικό, καθώς συμπληρώνονται 40 χρόνια από την πρώτη ευρωπαϊκή διεύρυνση του 1973, όταν στον πυρήνα τον έξι ιδρυτικών μελών προστέθηκαν η Βρετανία, η Δανία, η Ιρλανδία.
Η διεύρυνση του 1973 άφησε εν τέλει τα σημάδια της στην ευρωπαϊκή πορεία και της Ελλάδας. Η ρηχή πολιτ(ευτ)ική αντιπαράθεση που προηγήθηκε της ελληνικής ένταξης το 1981 ήταν, ιδωμένη από απόσταση, σε σημαντικό βαθμό βασισμένη σε δάνεια επιχειρήματα περί την διεύρυνση του 1973: αντιΕΟΚική ρητορική των Βρετανών Εργατικών, υπόσχεση δημοψηφισμάτων (στη Βρετανία δεν έγιναν, στη Νορβηγία κράτησαν τη χώρα μέχρι σήμερα εκτός Ε.Ε.), τροφοδότησαν ρηχές ιδεοληπτικές προσεγγίσεις που δεν προετοίμασαν τη χώρα για καμιά πορεία, ούτε την ευρωπαϊκή.
Η ευθύνη δεν βαρύνει κυρίως, ή μόνον, τους «ευρωμάχους». Αφορά και τους «ευρωλάτρες». Όλες οι επιλογές (ένταξη στην ΕΟΚ, στην ΟΝΕ, κοκ) γίνονταν με ψυχολογία και διαδικασία κατεπείγοντος, ως εάν το εκάστοτε ευρωπαϊκό τραίνο ήταν το τελευταίο και αναχωρούσε οριστικά. Όμως δεν ήταν. Την ελληνική ένταξη στην ΕΟΚ ακολούθησαν άλλα 17 κράτη (18 με την Κροατία το 2013). Την ελληνική ένταξη στην ΟΝΕ ακολούθησαν άλλα 5 κράτη, που δεν ήταν καν στην Ε.Ε. κατά την ελληνική είσοδο στην Ευρωζώνη το 2001 ως 12ο μέλος. Απλά η εκάστοτε «επιτυχία ένταξης» ήταν μόνο για ρηχή πολιτ(ευτ)ική εκλογική αξιοποίηση.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 25/8/2012
Σε μία κρισιμότατη καμπή της πρόσφατης ιστορίας της η Ελλάδα αντιμετωπίζει δύο όψεις του «υπαρκτού ευρωπαϊσμού». Τον παρασιτικό και ιδεοληπτικό ευρωπαϊσμό «εσωτερικού», που την χαρακτηρίζει επί τρεισήμισι δεκαετίες (από τη μεταπολίτευση), και τον διακρατικό ευρωπαϊσμό ιεραρχημένων - διαρθρωμένων εθνικών συμφερόντων, που έφθασε στα όριά του με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τη μετάγγισή της στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και στο κρατικό χρέος των μελών της Ε.Ε.
Ο «υπαρκτός ευρωπαϊσμός» των Ε.Ε. και ΟΝΕ είναι μείζον διεθνές ζήτημα καθώς στην χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση χρέους προστίθεται η οικονομική ύφεση, η οποία εδραιούμενη κινδυνεύει να φέρει την Ε.Ε. σε (μοιραία;) περιπέτεια τύπου Ιαπωνίας τη 10ετία του 1990. Η περαιτέρω ευρωπαϊκή πορεία και ενοποίηση θα κριθεί, σε ένα βαθμό, μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων του Σεπτεμβρίου: του 2012 στην Ολλανδία, του 2013 στη Γερμανία.
Κρισιμότερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ο εγχώριος «υπαρκτός ευρωπαϊσμός». Αυτός που, ακριβώς λόγω του παρασιτικού και ιδεοληπτικού χαρακτήρα του, μορφοποιείται επί δεκαετίες στο δίπολο «ευρωλατρών» - «ευρωμάχων». Ήδη από την ελληνική «τεχνική» χρεοκοπία στην αρχή του 2010 η χώρα αντιμετωπίζει το θεμελιώδες δίλημμα εάν θέλει και, κυρίως, εάν μπορεί να παραμείνει/ανήκει στην υπαρκτή Ευρωζώνη. Και «πληρώνει» συνεχώς τον παρασιτικό και ιδεοληπτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε, τρεισήμισι δεκαετίες τώρα, την ευρωπαϊκή της πορεία.
Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ στις 6 Νοεμβρίου του 2012 μεταθέτουν χρονικά πιθανές αναταράξεις στη συνοχή της Ευρωζώνης. Η διοίκηση Ομπάμα δεν επιθυμεί «τρικυμία» στη διεθνή οικονομία πριν από τη διεξαγωγή τους. Κατ' ουσίαν, εκτός απροόπτου, το 2013 είναι το κρίσιμο έτος για την περαιτέρω ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Έτος συμβολικό, καθώς συμπληρώνονται 40 χρόνια από την πρώτη ευρωπαϊκή διεύρυνση του 1973, όταν στον πυρήνα τον έξι ιδρυτικών μελών προστέθηκαν η Βρετανία, η Δανία, η Ιρλανδία.
Η διεύρυνση του 1973 άφησε εν τέλει τα σημάδια της στην ευρωπαϊκή πορεία και της Ελλάδας. Η ρηχή πολιτ(ευτ)ική αντιπαράθεση που προηγήθηκε της ελληνικής ένταξης το 1981 ήταν, ιδωμένη από απόσταση, σε σημαντικό βαθμό βασισμένη σε δάνεια επιχειρήματα περί την διεύρυνση του 1973: αντιΕΟΚική ρητορική των Βρετανών Εργατικών, υπόσχεση δημοψηφισμάτων (στη Βρετανία δεν έγιναν, στη Νορβηγία κράτησαν τη χώρα μέχρι σήμερα εκτός Ε.Ε.), τροφοδότησαν ρηχές ιδεοληπτικές προσεγγίσεις που δεν προετοίμασαν τη χώρα για καμιά πορεία, ούτε την ευρωπαϊκή.
Η ευθύνη δεν βαρύνει κυρίως, ή μόνον, τους «ευρωμάχους». Αφορά και τους «ευρωλάτρες». Όλες οι επιλογές (ένταξη στην ΕΟΚ, στην ΟΝΕ, κοκ) γίνονταν με ψυχολογία και διαδικασία κατεπείγοντος, ως εάν το εκάστοτε ευρωπαϊκό τραίνο ήταν το τελευταίο και αναχωρούσε οριστικά. Όμως δεν ήταν. Την ελληνική ένταξη στην ΕΟΚ ακολούθησαν άλλα 17 κράτη (18 με την Κροατία το 2013). Την ελληνική ένταξη στην ΟΝΕ ακολούθησαν άλλα 5 κράτη, που δεν ήταν καν στην Ε.Ε. κατά την ελληνική είσοδο στην Ευρωζώνη το 2001 ως 12ο μέλος. Απλά η εκάστοτε «επιτυχία ένταξης» ήταν μόνο για ρηχή πολιτ(ευτ)ική εκλογική αξιοποίηση.
