17 Σεπτεμβρίου 2016 Ποια είναι τα Διεθνώς Εμπορεύσιμα;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 17/9/2016
Τα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, στα οποία επανήλθαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, υποστηρίζοντας αφενός την ανάγκη να εισαχθούν ρητά, ως έννοια, στον δημόσιο διάλογο και στην φιλολογία περί της οικονομικής πολιτικής, αφετέρου ως προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής για την έξοδο από την χρεοκοπία με την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν είναι μόνο μία θεωρητική έννοια και αναλυτική κατηγορία, αλλά είναι και συγκεκριμένοι τομείς και κλάδοι της κάθε οικονομίας.
Την περασμένη εβδομάδα αναφερθήκαμε στην κεντρική θέση της μεταποίησης στην κατηγορία των διεθνώς εμπορευσίμων, και στο γεγονός ότι το μερίδιό της στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, στις αρχές της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας το 2009 (8,9%), αλλά και έξι χρόνια μετά, το 2015, βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό επίπεδο του 7,8% συγκρινόμενο στην αρχή της κατάρρευσης με εκείνο του 1970 (8,8%). Η μεταποίηση είναι ένας από τους κλάδους του τομέα των διεθνώς εμπορευσίμων, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.
Στην κατηγορία των διεθνώς εμπορευσίμων ανήκουν επίσης οι κλάδοι της αγροτικής παραγωγής, των ορυχείων, των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών και του τουρισμού. Είναι κλάδοι που επίσης συνεισφέρουν στο συνολικό μερίδιο των διεθνώς εμπορευσίμων στο ελληνικό ΑΕΠ, ανήκουν στην πολιτισμική ή φυσική προικοδότηση της εθνικής οικονομίας. Η συμβολή τους στην διαδικασία οικονομικής μεγέθυνσης και ανάπτυξης, είναι συνάρτηση της προσφοράς τους και της τιμής τους οι οποίες δεν προσδιορίζονται κυρίως από την τεχνολογική εξέλιξη αλλά από την παγκόσμια ζήτηση.
Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης των επιδόσεων της αγροτικής παραγωγής, των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών και του τουρισμού, ώστε να συνεισφέρουν στην σταθεροποίηση και στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Η συμβολή τους είναι αναγκαία αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή να βγάλει την ελληνική οικονομία από την χρόνια παραγωγική υπανάπτυξη που μορφοποιείται στην χρόνια κρίση του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου και του ελληνικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Η παραγωγική στροφή και ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει, εκτός από την ανταγωνιστική αγροτική παραγωγή, όχι μόνο για εξαγωγές, αλλά και για ανταγωνιστική υποκατάσταση εισαγωγών, εκτός από καλύτερη συνάρθρωση των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών με την εγχώρια οικονομία, εκτός από αναβάθμιση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος στις διεθνείς αγορές, προϋποθέτει λοιπόν και στροφή επενδυτικών πόρων, ρευστότητας, και ανθρωπίνου κεφαλαίου στην σύγχρονη ανταγωνιστική μεταποίηση και στις υπηρεσίες πληροφορικής και τεχνολογικής αιχμής.
Το σφρίγος και το επίπεδο της ενδογενούς αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας συνδέεται με τις, και κρίνεται και θα κριθεί στις, επιδόσεις της σε αυτούς τους δύο τομείς προτεραιότητας, την μεταποίηση και τις υπηρεσίες τεχνολογικής αιχμής (περισσότερα βλ. στο Δημ. και Χρ. Ιωάννου, Η Ελλάδα θύμα της λιτότητας ή της «ολλανδικής ασθένειας»; Τι αποκαλύπτει η διάκριση μεταξύ διεθνώς «εμπορευσίμων» και «μη-εμπορευσίμων» αγαθών και υπηρεσιών, Foreign Affairs, The Hellenic Edition, Τεύχος 18, 2013, διαθέσιμο και στο διαδίκτυο). Και τα κριτήρια για την ασκούμενη οικονομική πολιτική συνδέονται με το εάν στηρίζεται, ή εμποδίζεται, η ανταγωνιστική ελληνική παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών στους κλάδους που προαναφέρθηκαν.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 17/9/2016
Τα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, στα οποία επανήλθαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, υποστηρίζοντας αφενός την ανάγκη να εισαχθούν ρητά, ως έννοια, στον δημόσιο διάλογο και στην φιλολογία περί της οικονομικής πολιτικής, αφετέρου ως προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής για την έξοδο από την χρεοκοπία με την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν είναι μόνο μία θεωρητική έννοια και αναλυτική κατηγορία, αλλά είναι και συγκεκριμένοι τομείς και κλάδοι της κάθε οικονομίας.
Την περασμένη εβδομάδα αναφερθήκαμε στην κεντρική θέση της μεταποίησης στην κατηγορία των διεθνώς εμπορευσίμων, και στο γεγονός ότι το μερίδιό της στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, στις αρχές της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας το 2009 (8,9%), αλλά και έξι χρόνια μετά, το 2015, βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό επίπεδο του 7,8% συγκρινόμενο στην αρχή της κατάρρευσης με εκείνο του 1970 (8,8%). Η μεταποίηση είναι ένας από τους κλάδους του τομέα των διεθνώς εμπορευσίμων, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.
Στην κατηγορία των διεθνώς εμπορευσίμων ανήκουν επίσης οι κλάδοι της αγροτικής παραγωγής, των ορυχείων, των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών και του τουρισμού. Είναι κλάδοι που επίσης συνεισφέρουν στο συνολικό μερίδιο των διεθνώς εμπορευσίμων στο ελληνικό ΑΕΠ, ανήκουν στην πολιτισμική ή φυσική προικοδότηση της εθνικής οικονομίας. Η συμβολή τους στην διαδικασία οικονομικής μεγέθυνσης και ανάπτυξης, είναι συνάρτηση της προσφοράς τους και της τιμής τους οι οποίες δεν προσδιορίζονται κυρίως από την τεχνολογική εξέλιξη αλλά από την παγκόσμια ζήτηση.
Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης των επιδόσεων της αγροτικής παραγωγής, των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών και του τουρισμού, ώστε να συνεισφέρουν στην σταθεροποίηση και στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Η συμβολή τους είναι αναγκαία αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή να βγάλει την ελληνική οικονομία από την χρόνια παραγωγική υπανάπτυξη που μορφοποιείται στην χρόνια κρίση του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου και του ελληνικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Η παραγωγική στροφή και ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει, εκτός από την ανταγωνιστική αγροτική παραγωγή, όχι μόνο για εξαγωγές, αλλά και για ανταγωνιστική υποκατάσταση εισαγωγών, εκτός από καλύτερη συνάρθρωση των διεθνών ναυτιλιακών μεταφορών με την εγχώρια οικονομία, εκτός από αναβάθμιση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος στις διεθνείς αγορές, προϋποθέτει λοιπόν και στροφή επενδυτικών πόρων, ρευστότητας, και ανθρωπίνου κεφαλαίου στην σύγχρονη ανταγωνιστική μεταποίηση και στις υπηρεσίες πληροφορικής και τεχνολογικής αιχμής.
Το σφρίγος και το επίπεδο της ενδογενούς αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας συνδέεται με τις, και κρίνεται και θα κριθεί στις, επιδόσεις της σε αυτούς τους δύο τομείς προτεραιότητας, την μεταποίηση και τις υπηρεσίες τεχνολογικής αιχμής (περισσότερα βλ. στο Δημ. και Χρ. Ιωάννου, Η Ελλάδα θύμα της λιτότητας ή της «ολλανδικής ασθένειας»; Τι αποκαλύπτει η διάκριση μεταξύ διεθνώς «εμπορευσίμων» και «μη-εμπορευσίμων» αγαθών και υπηρεσιών, Foreign Affairs, The Hellenic Edition, Τεύχος 18, 2013, διαθέσιμο και στο διαδίκτυο). Και τα κριτήρια για την ασκούμενη οικονομική πολιτική συνδέονται με το εάν στηρίζεται, ή εμποδίζεται, η ανταγωνιστική ελληνική παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών στους κλάδους που προαναφέρθηκαν.
