9 Μαΐου 2015 Τα κουμπιά της Αλέξαινας
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/5/2015
Όσο και αν εξωραΐζεται καθημερινά, με ενέσεις «διαπραγμάτευσης» και «επικείμενης συμφωνίας», η δυσχερής κατάσταση στην οποία περιέρχεται μήνα μήνα, εβδομάδα εβδομάδα, μέρα μέρα η ελληνική οικονομία και κοινωνία, και ό,τι παραγωγική δύναμη και παραγωγική σχέση της έχει απομείνει, οι θεμελιώδεις και οι κρίσιμες παράμετροι επιτάσσουν την ταχύτερη επαφή με την πραγματικότητα και τη στροφή σε εφικτές και βιώσιμες λύσεις, οι οποίες, όσο περνούν οι μήνες, οι εβδομάδες, οι ημέρες, καθίστανται περισσότερο επώδυνες.
Επώδυνες και για τους πολιτευόμενους, που άλλα έταζαν προεκλογικά, αλλά κυρίως για τους πολίτες, που για άλλα ψήφιζαν. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά. Μέχρι να αρχίσει η κατάρρευση το 2008-2009 και να επέλθει η χρεοκοπία το 2010, το πελατειακό κράτος εύρισκε τον τρόπο να ρεγουλάρει την ασυμφωνία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων, πληθωριζόμενο και δανειζόμενο. Έκτοτε όσο οι κυβερνήσεις πέφτουν και έρχονται οι επόμενοι, το χάσμα αυξάνεται, ιδιαίτερα μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010 λαμβάνει νέες διαστάσεις, και τώρα πλέον, με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, έχει μεγιστοποιηθεί.
Όπως πήγαν τα Ζάππεια, έτσι πάνε και τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Όσοι διακήρυτταν αντιπολιτευόμενοι ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει» εκλήθησαν να εφαρμόσουν πρόγραμμα που «να βγαίνει». Και μέχρι τώρα (αφού μπήκαν) «βγήκαν» αυτοί από τη διακυβέρνηση. Υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα ανατραπεί αυτός ο χρυσούς κανών της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας; Ούτε την ακούμε, ούτε την διαβάζουμε, ούτε την βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, η πραγματική παραγωγική οικονομία καθεύδει μαζί με τη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό της παραγωγής και της εργασίας.
Είναι ωστόσο τραγικό ότι κάθε προσπάθεια επαφής με την πραγματικότητα και στροφής σε λύσεις, που γίνεται υπό την πίεση των εταίρων-δανειστών, τροχοδρομεί νέα «πακέτα μέτρων» - αυτά για τα οποία έξι χρόνια τώρα η εκάστοτε κυβέρνηση και η εκάστοτε αντιπολίτευση «έπαιζαν την κολοκυθιά» του «θα πάρετε ή δεν θα πάρετε νέα μέτρα». Μέτρα που βασίζονται κυρίως σε νέα φορολογία. Χιλιάδες «μέτρα» έχουν ληφθεί και, παρ' όλα αυτά, το δημόσιο ταμείον είναι μείον - η δε αποτελεσματικότητα των «μέτρων» ελαχιστοποιείται.
Παρότι η ανάλυση και ο σχολιασμός των αλλεπάλληλων φορολογικών «μέτρων» εμπίπτει πλέον μόνον στην αρμοδιότητα του Γεωργίου Σουρή, οι νεόφερτοι και φερέλπιδες που θα καταργούσαν ΕΝΦΙΑ, έκτακτες εισφορές (έκτακτες πλέον επί πενταετία!), κ.ο.κ, πάλι επί αυτών επενδύουν, και όχι μόνο. Επί χάρτου βεβαίως. Παρά τη μνημόνιο-αντιμνημονιακή φιλολογία, αναμένουμε να δούμε, έστω επί χάρτου, ένα «πρόγραμμα που βγαίνει». Και εν συνεχεία να αρχίσει αυτό να φαίνεται στην πράξη: στα δημόσια έσοδα, στις δημόσιες δαπάνες (με τον εξορθολογισμό των οποίων η κρατι(κομματι)κή φούσκα έχει αλλεργία), στο δημόσιο χρέος που πρέπει να πάψει να αυξάνεται, στο ιδιωτικό χρέος που πρέπει να σταματήσει να απογειώνεται, στις επενδύσεις, στους δείκτες παραγωγής, στις εξαγωγές, στα εν Ελλάδι κατατεθειμένα ευρώ, στην απασχόληση, στο ποσοστό απασχολουμένων ιδιωτικού τομέα που αμείβεται τακτικά, στην ανεργία. Σε όλα αυτά δηλαδή όπου δεν χωρεί δημιουργική ασάφεια, και τα οποία η δημιουργική λογιστική δεν μπορεί να τα εξωραΐζει επί μακρόν.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/5/2015
Όσο και αν εξωραΐζεται καθημερινά, με ενέσεις «διαπραγμάτευσης» και «επικείμενης συμφωνίας», η δυσχερής κατάσταση στην οποία περιέρχεται μήνα μήνα, εβδομάδα εβδομάδα, μέρα μέρα η ελληνική οικονομία και κοινωνία, και ό,τι παραγωγική δύναμη και παραγωγική σχέση της έχει απομείνει, οι θεμελιώδεις και οι κρίσιμες παράμετροι επιτάσσουν την ταχύτερη επαφή με την πραγματικότητα και τη στροφή σε εφικτές και βιώσιμες λύσεις, οι οποίες, όσο περνούν οι μήνες, οι εβδομάδες, οι ημέρες, καθίστανται περισσότερο επώδυνες.
Επώδυνες και για τους πολιτευόμενους, που άλλα έταζαν προεκλογικά, αλλά κυρίως για τους πολίτες, που για άλλα ψήφιζαν. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά. Μέχρι να αρχίσει η κατάρρευση το 2008-2009 και να επέλθει η χρεοκοπία το 2010, το πελατειακό κράτος εύρισκε τον τρόπο να ρεγουλάρει την ασυμφωνία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων, πληθωριζόμενο και δανειζόμενο. Έκτοτε όσο οι κυβερνήσεις πέφτουν και έρχονται οι επόμενοι, το χάσμα αυξάνεται, ιδιαίτερα μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010 λαμβάνει νέες διαστάσεις, και τώρα πλέον, με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, έχει μεγιστοποιηθεί.
Όπως πήγαν τα Ζάππεια, έτσι πάνε και τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Όσοι διακήρυτταν αντιπολιτευόμενοι ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει» εκλήθησαν να εφαρμόσουν πρόγραμμα που «να βγαίνει». Και μέχρι τώρα (αφού μπήκαν) «βγήκαν» αυτοί από τη διακυβέρνηση. Υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα ανατραπεί αυτός ο χρυσούς κανών της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας; Ούτε την ακούμε, ούτε την διαβάζουμε, ούτε την βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, η πραγματική παραγωγική οικονομία καθεύδει μαζί με τη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό της παραγωγής και της εργασίας.
Είναι ωστόσο τραγικό ότι κάθε προσπάθεια επαφής με την πραγματικότητα και στροφής σε λύσεις, που γίνεται υπό την πίεση των εταίρων-δανειστών, τροχοδρομεί νέα «πακέτα μέτρων» - αυτά για τα οποία έξι χρόνια τώρα η εκάστοτε κυβέρνηση και η εκάστοτε αντιπολίτευση «έπαιζαν την κολοκυθιά» του «θα πάρετε ή δεν θα πάρετε νέα μέτρα». Μέτρα που βασίζονται κυρίως σε νέα φορολογία. Χιλιάδες «μέτρα» έχουν ληφθεί και, παρ' όλα αυτά, το δημόσιο ταμείον είναι μείον - η δε αποτελεσματικότητα των «μέτρων» ελαχιστοποιείται.
Παρότι η ανάλυση και ο σχολιασμός των αλλεπάλληλων φορολογικών «μέτρων» εμπίπτει πλέον μόνον στην αρμοδιότητα του Γεωργίου Σουρή, οι νεόφερτοι και φερέλπιδες που θα καταργούσαν ΕΝΦΙΑ, έκτακτες εισφορές (έκτακτες πλέον επί πενταετία!), κ.ο.κ, πάλι επί αυτών επενδύουν, και όχι μόνο. Επί χάρτου βεβαίως. Παρά τη μνημόνιο-αντιμνημονιακή φιλολογία, αναμένουμε να δούμε, έστω επί χάρτου, ένα «πρόγραμμα που βγαίνει». Και εν συνεχεία να αρχίσει αυτό να φαίνεται στην πράξη: στα δημόσια έσοδα, στις δημόσιες δαπάνες (με τον εξορθολογισμό των οποίων η κρατι(κομματι)κή φούσκα έχει αλλεργία), στο δημόσιο χρέος που πρέπει να πάψει να αυξάνεται, στο ιδιωτικό χρέος που πρέπει να σταματήσει να απογειώνεται, στις επενδύσεις, στους δείκτες παραγωγής, στις εξαγωγές, στα εν Ελλάδι κατατεθειμένα ευρώ, στην απασχόληση, στο ποσοστό απασχολουμένων ιδιωτικού τομέα που αμείβεται τακτικά, στην ανεργία. Σε όλα αυτά δηλαδή όπου δεν χωρεί δημιουργική ασάφεια, και τα οποία η δημιουργική λογιστική δεν μπορεί να τα εξωραΐζει επί μακρόν.
