6 Δεκεμβρίου 2014 Παρίσι, λοταρίες και λοιπές παραισθήσεις
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 6/12/2014
Τα πολιτ(ευτ)ικά δρώμενα των τελευταίων μηνών ξεπερνούν και τις καλύτερες στιγμές από τις κλασικές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Οι αστειότερες απόψεις για την ελληνική χρεοκοπία, και την έξοδο από αυτήν, εξακολουθούν να εκφέρονται με τον σοβαρότερο τρόπο από κατέχοντες, σήμερα, ή προαλειφόμενους να καταλάβουν, αύριο, υπεύθυνες θέσεις. Αποκαλύπτονται με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρει κανείς πραγματικά τι είναι πιο σωστό: να γελάσει ή να κλάψει.
Ο δημόσιος διάλογος και οι σχετικές πολιτικο-οικονομικές αντιδικίες οροθετούνται ολοκληρωτικά για το ποιος θα βγει ταχύτερα από το Μνημόνιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι μεν ήθελαν (και θέλουν) «να βγουν από το Μνημόνιο» και «να βγουν στις αγορές», οι δε «να βγουν από το Μνημόνιο» και «να βγουν και από τις αγορές». Αγνοώντας, και οι μεν και οι δε, τα θεμελιώδη της ελληνικής οικονομίας, τις βασικές προϋποθέσεις «εξόδου από το Μνημόνιο» και κινούμενοι σε έναν κόσμο παραισθήσεων.
Αποδίδοντας στην «πολιτική του Μνημονίου» την παρούσα κρίση, παραχαράσσουν την αλήθεια: δεν είναι το Μνημόνιο που έφερε την κρίση, αλλά η κρίση, η χρεοκοπία της χώρας και η διαρθρωτική κατάρρευση της οικονομίας της, έφεραν το Μνημόνιο. Η σημερινή δυσπραγία, και η εξάρτηση από τους ξένους δανειστές δεν ήταν κάτι που συνέβη «αιφνιδίως». Προέκυψε, αντιθέτως, από μία πολιτική η οποία εφαρμόσθηκε επί δεκαετίες, με ιδιαίτερη έξαρση, βεβαίως, στην πρώτη περίοδο του ευρώ. Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια προετοιμάζονταν επί μακρόν.
Τώρα η ρητορεία περί «σύντομης απαλλαγής» από το Μνημόνιο, ώστε «να ξαναβγεί η χώρα στις αγορές» και να εφαρμοσθεί ξανά «φιλολαϊκή» πολιτική, ρητορεία που επενδύθηκε με τα «ραντεβού στο Παρίσι», και με διακηρύξεις για φανταστικές «εξόδους από το τούνελ», είναι απλά ελιγμοί με την ψευδαίσθηση της πολιτικής επιβίωσης, ενώ δεν θίγεται, εις βάθος, το παραμικρό νοσηρό φαινόμενο, δεν γίνεται πράξη και δεν ολοκληρώνεται καμία μεταρρύθμιση.
Επίκαιρο, εγχωρίως, παράδειγμα οι λοταρίες με τις αποδείξεις λιανικών πωλήσεων. Τρία-τέσσερα χρόνια τώρα σε κάθε ευρωπαϊκό συνέδριο για την παραοικονομία, τη φοροδιαφυγή, την εισπραξιμότητα των φόρων από τη λιανική πώληση και την κατανάλωση, κ.λπ. υπάρχει πάντα μια μικρή αναφορά, ή υποσημείωση, για τις λοταρίες που υιοθέτησαν, οι Μαλτέζοι, οι Πορτογάλοι, οι Σλοβάκοι, κ.ο.κ, και είχαν κάποια αποτελέσματα. Το ανακάλυψαν τώρα και οι εδώ «μεταρρυθμιστές» μας και περίμεναν να το συμφωνήσουν με την τρόικα, για να το υιοθετήσουν ως πρακτικό κίνητρο βελτίωσης της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ;
Τα «αντι-μνημονιακά» σενάρια είναι μέρος της ψευδαίσθησης όσων τα τροφοδοτούν ότι θα καταφέρουν να επιβιώσουν πολιτικά, συμπεριφερόμενοι και σήμερα όπως συμπεριφέρονταν πάντα: χωρίς να τολμούν να θίξουν το παραμικρό νοσηρό φαινόμενο κάτω από την επιφάνεια. Στην ουσία αγωνίζονται για τη διατήρηση του παρασιτισμού, παρατείνοντας τις συνθήκες που αναιρούν την εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Δημιουργώντας προϋποθέσεις για «εξάμηνη+ παράταση» του Μνημονίου «που λήγει», ώστε να υπάρχουν δικλίδες για τους δανειστές ότι οι εγχώριοι πολιτευτές δεν θα την (ξανα) «κάτσουν την βάρκα».
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 6/12/2014
Τα πολιτ(ευτ)ικά δρώμενα των τελευταίων μηνών ξεπερνούν και τις καλύτερες στιγμές από τις κλασικές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Οι αστειότερες απόψεις για την ελληνική χρεοκοπία, και την έξοδο από αυτήν, εξακολουθούν να εκφέρονται με τον σοβαρότερο τρόπο από κατέχοντες, σήμερα, ή προαλειφόμενους να καταλάβουν, αύριο, υπεύθυνες θέσεις. Αποκαλύπτονται με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρει κανείς πραγματικά τι είναι πιο σωστό: να γελάσει ή να κλάψει.
Ο δημόσιος διάλογος και οι σχετικές πολιτικο-οικονομικές αντιδικίες οροθετούνται ολοκληρωτικά για το ποιος θα βγει ταχύτερα από το Μνημόνιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι μεν ήθελαν (και θέλουν) «να βγουν από το Μνημόνιο» και «να βγουν στις αγορές», οι δε «να βγουν από το Μνημόνιο» και «να βγουν και από τις αγορές». Αγνοώντας, και οι μεν και οι δε, τα θεμελιώδη της ελληνικής οικονομίας, τις βασικές προϋποθέσεις «εξόδου από το Μνημόνιο» και κινούμενοι σε έναν κόσμο παραισθήσεων.
Αποδίδοντας στην «πολιτική του Μνημονίου» την παρούσα κρίση, παραχαράσσουν την αλήθεια: δεν είναι το Μνημόνιο που έφερε την κρίση, αλλά η κρίση, η χρεοκοπία της χώρας και η διαρθρωτική κατάρρευση της οικονομίας της, έφεραν το Μνημόνιο. Η σημερινή δυσπραγία, και η εξάρτηση από τους ξένους δανειστές δεν ήταν κάτι που συνέβη «αιφνιδίως». Προέκυψε, αντιθέτως, από μία πολιτική η οποία εφαρμόσθηκε επί δεκαετίες, με ιδιαίτερη έξαρση, βεβαίως, στην πρώτη περίοδο του ευρώ. Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια προετοιμάζονταν επί μακρόν.
Τώρα η ρητορεία περί «σύντομης απαλλαγής» από το Μνημόνιο, ώστε «να ξαναβγεί η χώρα στις αγορές» και να εφαρμοσθεί ξανά «φιλολαϊκή» πολιτική, ρητορεία που επενδύθηκε με τα «ραντεβού στο Παρίσι», και με διακηρύξεις για φανταστικές «εξόδους από το τούνελ», είναι απλά ελιγμοί με την ψευδαίσθηση της πολιτικής επιβίωσης, ενώ δεν θίγεται, εις βάθος, το παραμικρό νοσηρό φαινόμενο, δεν γίνεται πράξη και δεν ολοκληρώνεται καμία μεταρρύθμιση.
Επίκαιρο, εγχωρίως, παράδειγμα οι λοταρίες με τις αποδείξεις λιανικών πωλήσεων. Τρία-τέσσερα χρόνια τώρα σε κάθε ευρωπαϊκό συνέδριο για την παραοικονομία, τη φοροδιαφυγή, την εισπραξιμότητα των φόρων από τη λιανική πώληση και την κατανάλωση, κ.λπ. υπάρχει πάντα μια μικρή αναφορά, ή υποσημείωση, για τις λοταρίες που υιοθέτησαν, οι Μαλτέζοι, οι Πορτογάλοι, οι Σλοβάκοι, κ.ο.κ, και είχαν κάποια αποτελέσματα. Το ανακάλυψαν τώρα και οι εδώ «μεταρρυθμιστές» μας και περίμεναν να το συμφωνήσουν με την τρόικα, για να το υιοθετήσουν ως πρακτικό κίνητρο βελτίωσης της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ;
Τα «αντι-μνημονιακά» σενάρια είναι μέρος της ψευδαίσθησης όσων τα τροφοδοτούν ότι θα καταφέρουν να επιβιώσουν πολιτικά, συμπεριφερόμενοι και σήμερα όπως συμπεριφέρονταν πάντα: χωρίς να τολμούν να θίξουν το παραμικρό νοσηρό φαινόμενο κάτω από την επιφάνεια. Στην ουσία αγωνίζονται για τη διατήρηση του παρασιτισμού, παρατείνοντας τις συνθήκες που αναιρούν την εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Δημιουργώντας προϋποθέσεις για «εξάμηνη+ παράταση» του Μνημονίου «που λήγει», ώστε να υπάρχουν δικλίδες για τους δανειστές ότι οι εγχώριοι πολιτευτές δεν θα την (ξανα) «κάτσουν την βάρκα».
