15 Νοεμβρίου 2014, Το «κλειδί» για βιώσιμο χρέος
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 15/11/2014
Μετά το PSI (και την «επιμήκυνση») η Ελλάδα, ως το τέλος της δεκαετίας, δεν θα αντιμετώπιζε οξύ πρόβλημα καταβολής τοκοχρεολυσίων. Βεβαίως η παρούσα αξία του χρέους πρέπει να μειωθεί και άλλο -όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Όμως το να ζητάς εδώ και τώρα από τους εταίρους-δανειστές να σου χαρίσουν το χρέος και μερικές δεκάδες δισ. νέα βοήθεια (π.χ. με νέα «σχέδια Μάρσαλ» και ευρωπαϊκά «πακέτα») είναι ο εύκολος τρόπος να σωπαίνεις για την ταμπακιέρα. Το δύσκολο -και εκ των ων ουκ άνευ- είναι να προτείνεις λύσεις για την αναδιάρθρωση της χώρας, όχι για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα -του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα μαζί- ξεπερνά τα 400 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό αποτελεί μία μερική απεικόνιση της διαφοράς όσων προϊόντων παρήγαγε η Ελλάδα με όσα προϊόντα κατανάλωσε σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο.
Εάν σήμερα δεν υπήρχε η αναγκαστική γενναιοδωρία των εταίρων μας, που μας παρέχουν προνομιακό επιτόκιο για το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους μας που διακρατούν (το δημόσιο χρέος 322 δισ. ευρώ είναι το πιο σημαντικό τμήμα του εξωτερικού μας χρέους), η εξυπηρέτησή του και μόνο -όχι η αποπληρωμή του- με ένα «ευνοϊκό» επιτόκιο του ύψους του 4,5% θα απαιτούσε ετήσιες δόσεις 18 δισ., δηλαδή 10% του ελληνικού ΑΕΠ.
Ητοι, 18 δισ. που δεν θα επέστρεφαν να ανακυκλώνονται στην ελληνική οικονομία αλλά θα εξέρχονταν από αυτήν και θα χάνονταν για πάντα. Πρόκειται για τεράστια επιβάρυνση, την οποία στην πραγματικότητα καμία οικονομία δεν θα άντεχε να υποστεί. Είναι επιβάρυνση, όμως, την οποία η παρούσα γενεά αλλά και οι προηγούμενες όχι απλά μερίμνησαν αλλά αγωνίστηκαν στους δρόμους για να δημιουργήσουν και να μεταβιβάσουν, ως εθνική παρακαταθήκη, στις επερχόμενες γενεές. Χωρίς καν να τις υποχρεώσει προς τούτο, να τις παρασύρει ή να τις εξαπατήσει κάποιος επίβουλος ξένος.
Για να εξυπηρετεί το χρέος η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει ευρώ που εισάγονται από το εξωτερικό στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών της με ξένες χώρες. Τα απαιτούμενα για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους ευρώ δεν μπορούν να προέλθουν από κάθε κλάδο και τομέα της ελληνικής οικονομίας, διότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν συναλλάσσονται με το εξωτερικό.
Μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ευρύτερο τομέα των «διεθνώς εμπορευσίμων» αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή από εκείνον τον τομέα που κατευθύνει το προϊόν που παράγει είτε στις εξωτερικές αγορές, είτε σε εκείνες τις εσωτερικές αγορές όπου για να βρει αγοραστές πρέπει να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά και να εκτοπίσει ομοειδή προϊόντα που εισάγονται, ή είναι δυνατόν να εισαχθούν, από το εξωτερικό.
Τα εισοδήματα του τομέως των «διεθνώς εμπορευσίμων» της ελληνικής οικονομίας, σήμερα, δεν ξεπερνούν τα 40 δισ. ευρώ. Δηλαδή είναι το 10% του εξωτερικού χρέους της χώρας. Ακόμη και με νέα αναδιάρθρωση - επιμήκυνση του δημόσιου χρέους, αν δεν ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων, το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 15/11/2014
Μετά το PSI (και την «επιμήκυνση») η Ελλάδα, ως το τέλος της δεκαετίας, δεν θα αντιμετώπιζε οξύ πρόβλημα καταβολής τοκοχρεολυσίων. Βεβαίως η παρούσα αξία του χρέους πρέπει να μειωθεί και άλλο -όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Όμως το να ζητάς εδώ και τώρα από τους εταίρους-δανειστές να σου χαρίσουν το χρέος και μερικές δεκάδες δισ. νέα βοήθεια (π.χ. με νέα «σχέδια Μάρσαλ» και ευρωπαϊκά «πακέτα») είναι ο εύκολος τρόπος να σωπαίνεις για την ταμπακιέρα. Το δύσκολο -και εκ των ων ουκ άνευ- είναι να προτείνεις λύσεις για την αναδιάρθρωση της χώρας, όχι για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα -του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα μαζί- ξεπερνά τα 400 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό αποτελεί μία μερική απεικόνιση της διαφοράς όσων προϊόντων παρήγαγε η Ελλάδα με όσα προϊόντα κατανάλωσε σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο.
Εάν σήμερα δεν υπήρχε η αναγκαστική γενναιοδωρία των εταίρων μας, που μας παρέχουν προνομιακό επιτόκιο για το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους μας που διακρατούν (το δημόσιο χρέος 322 δισ. ευρώ είναι το πιο σημαντικό τμήμα του εξωτερικού μας χρέους), η εξυπηρέτησή του και μόνο -όχι η αποπληρωμή του- με ένα «ευνοϊκό» επιτόκιο του ύψους του 4,5% θα απαιτούσε ετήσιες δόσεις 18 δισ., δηλαδή 10% του ελληνικού ΑΕΠ.
Ητοι, 18 δισ. που δεν θα επέστρεφαν να ανακυκλώνονται στην ελληνική οικονομία αλλά θα εξέρχονταν από αυτήν και θα χάνονταν για πάντα. Πρόκειται για τεράστια επιβάρυνση, την οποία στην πραγματικότητα καμία οικονομία δεν θα άντεχε να υποστεί. Είναι επιβάρυνση, όμως, την οποία η παρούσα γενεά αλλά και οι προηγούμενες όχι απλά μερίμνησαν αλλά αγωνίστηκαν στους δρόμους για να δημιουργήσουν και να μεταβιβάσουν, ως εθνική παρακαταθήκη, στις επερχόμενες γενεές. Χωρίς καν να τις υποχρεώσει προς τούτο, να τις παρασύρει ή να τις εξαπατήσει κάποιος επίβουλος ξένος.
Για να εξυπηρετεί το χρέος η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει ευρώ που εισάγονται από το εξωτερικό στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών της με ξένες χώρες. Τα απαιτούμενα για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους ευρώ δεν μπορούν να προέλθουν από κάθε κλάδο και τομέα της ελληνικής οικονομίας, διότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν συναλλάσσονται με το εξωτερικό.
Μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ευρύτερο τομέα των «διεθνώς εμπορευσίμων» αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή από εκείνον τον τομέα που κατευθύνει το προϊόν που παράγει είτε στις εξωτερικές αγορές, είτε σε εκείνες τις εσωτερικές αγορές όπου για να βρει αγοραστές πρέπει να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά και να εκτοπίσει ομοειδή προϊόντα που εισάγονται, ή είναι δυνατόν να εισαχθούν, από το εξωτερικό.
Τα εισοδήματα του τομέως των «διεθνώς εμπορευσίμων» της ελληνικής οικονομίας, σήμερα, δεν ξεπερνούν τα 40 δισ. ευρώ. Δηλαδή είναι το 10% του εξωτερικού χρέους της χώρας. Ακόμη και με νέα αναδιάρθρωση - επιμήκυνση του δημόσιου χρέους, αν δεν ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων, το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο.
