28 Ιουνίου 2014 Η κρίσιμη αναδιάρθρωση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 28/6/2014
Για όσους θυμούνται, τον Ιούνιο του 2010 είχε αρχίσει εγχωρίως, δημοσίως, αλλά όχι επισήμως, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Συζήτηση που είχε μεγάλες ομοιότητες με το γνωστό παιδικό παιγνίδι της «κολοκυθιάς». Κύλησαν μήνες, κύλησαν χρόνια, έλαβαν χώρα, ως γνωστόν, οι αποφάσεις για αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους, η πρώτη τον Ιούλιο του 2011, η δεύτερη τον Νοέμβριο του 2011, που εν συνεχεία υλοποιήθηκε με το PSI.
Εδώ και επτά - οκτώ μήνες έχει πρωτοκαθεδρία στην εγχώρια ατζέντα η επόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που στο μεγαλύτερο μέρος του ανήκει πλέον σε κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ και στο EFSF. Ως γνωστόν, οι απόψεις των δανειστών του ΔΝΤ και της Ε.Ε. διίστανται, ως προς το πώς και το πότε της (αναγκαίας) αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, σημειωτέον, βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη ως ποσοστό του ΑΕΠ, διότι το ελληνικό ΑΕΠ έχει καταρρεύσει -έχοντας απομειωθεί κατά 20%.
Καθώς η εγχώρια «κολοκυθιά» συνεχίζεται στο περιθώριο όσων διαδραματίζονται με διεθνείς, επίσημους και θεσμικούς όρους, πρέπει εγχωρίως να τεθεί το ερώτημα για να αποσαφηνισθεί μία εθνική συνισταμένη: Πόσες αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναγκαίες; Θα είναι αρκετή η τρίτη απόφαση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όταν αυτή ληφθεί, από ότι φαίνεται -υπό ορισμένες σοβαρές προϋποθέσεις- στη διάρκεια του 2015;
Δυστυχώς, υπό τις τρέχουσες συνθήκες και προϋποθέσεις, υπάρχει ενδεχόμενο οι αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους να τείνουν εις την νιοστή. Όπως μέχρι σήμερα, η κάθε αναδιάρθρωση να μην κρίνεται και να μην είναι επαρκής. Αιτία είναι ότι η τρέχουσα εθνική συνισταμένη, των λόγων και κυρίως των έργων, αγνοεί παντελώς τον πρωταρχικής σημασίας ρόλο του παρονομαστή στη σχέση δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ. Τη βαρύνουσα σημασία που έχει η ανάγκη ραγδαίας αύξησης της εγχώριας παραγωγής διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους και το αξιόχρεο της ελληνικής οικονομίας.
Επιγραμματικά: Μετά από τις δύο προηγούμενες αποφάσεις αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά και ενόψει της επικείμενης, την επόμενη χρονιά, τρίτης απόφασης, το κρισιμότερο για την ελληνική οικονομία δεν είναι η αναδιάρθρωση του χρέους -που είναι αναγκαία. Είναι η αναδιάρθρωση της εγχώριας οικονομίας με τη ραγδαία και την ταχύτερη δυνατή στροφή της στην παραγωγή, στην παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η αναδιάρθρωση είναι η κρισιμότερη, ή μάλλον η κρισιμότατη, και αυτή, τέσσερα χρόνια τώρα, είτε «σέρνεται», είτε καρκινοβατεί.
Παρατηρείται μάλιστα το παράδοξο αυτοί που συμμετείχαν, με λόγια και με έργα, αφενός στη συσσώρευση του δημόσιου χρέους, αφετέρου, κυρίως, στην καταβαράθρωση των εγχωρίων παραγωγικών δυνατοτήτων, να διεκδικούν τη «γενναία» αναδιάρθρωση του χρέους. Όμως, αυτή δεν είναι η κρισιμότερη αναγκαία αναδιάρθρωση: την υποστηρίζουν άλλωστε και οι «κακοί» του ΔΝΤ. Η κρισιμότερη αναδιάρθρωση είναι αυτή της στροφής στην ανταγωνιστική παραγωγή υψηλής προστιθέμενης αξίας. Κι αυτή στα λόγια και, κυρίως, στα έργα δεν έχει πολλούς φίλους.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 28/6/2014
Για όσους θυμούνται, τον Ιούνιο του 2010 είχε αρχίσει εγχωρίως, δημοσίως, αλλά όχι επισήμως, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Συζήτηση που είχε μεγάλες ομοιότητες με το γνωστό παιδικό παιγνίδι της «κολοκυθιάς». Κύλησαν μήνες, κύλησαν χρόνια, έλαβαν χώρα, ως γνωστόν, οι αποφάσεις για αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους, η πρώτη τον Ιούλιο του 2011, η δεύτερη τον Νοέμβριο του 2011, που εν συνεχεία υλοποιήθηκε με το PSI.
Εδώ και επτά - οκτώ μήνες έχει πρωτοκαθεδρία στην εγχώρια ατζέντα η επόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που στο μεγαλύτερο μέρος του ανήκει πλέον σε κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ και στο EFSF. Ως γνωστόν, οι απόψεις των δανειστών του ΔΝΤ και της Ε.Ε. διίστανται, ως προς το πώς και το πότε της (αναγκαίας) αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, σημειωτέον, βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη ως ποσοστό του ΑΕΠ, διότι το ελληνικό ΑΕΠ έχει καταρρεύσει -έχοντας απομειωθεί κατά 20%.
Καθώς η εγχώρια «κολοκυθιά» συνεχίζεται στο περιθώριο όσων διαδραματίζονται με διεθνείς, επίσημους και θεσμικούς όρους, πρέπει εγχωρίως να τεθεί το ερώτημα για να αποσαφηνισθεί μία εθνική συνισταμένη: Πόσες αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναγκαίες; Θα είναι αρκετή η τρίτη απόφαση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όταν αυτή ληφθεί, από ότι φαίνεται -υπό ορισμένες σοβαρές προϋποθέσεις- στη διάρκεια του 2015;
Δυστυχώς, υπό τις τρέχουσες συνθήκες και προϋποθέσεις, υπάρχει ενδεχόμενο οι αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους να τείνουν εις την νιοστή. Όπως μέχρι σήμερα, η κάθε αναδιάρθρωση να μην κρίνεται και να μην είναι επαρκής. Αιτία είναι ότι η τρέχουσα εθνική συνισταμένη, των λόγων και κυρίως των έργων, αγνοεί παντελώς τον πρωταρχικής σημασίας ρόλο του παρονομαστή στη σχέση δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ. Τη βαρύνουσα σημασία που έχει η ανάγκη ραγδαίας αύξησης της εγχώριας παραγωγής διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους και το αξιόχρεο της ελληνικής οικονομίας.
Επιγραμματικά: Μετά από τις δύο προηγούμενες αποφάσεις αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά και ενόψει της επικείμενης, την επόμενη χρονιά, τρίτης απόφασης, το κρισιμότερο για την ελληνική οικονομία δεν είναι η αναδιάρθρωση του χρέους -που είναι αναγκαία. Είναι η αναδιάρθρωση της εγχώριας οικονομίας με τη ραγδαία και την ταχύτερη δυνατή στροφή της στην παραγωγή, στην παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η αναδιάρθρωση είναι η κρισιμότερη, ή μάλλον η κρισιμότατη, και αυτή, τέσσερα χρόνια τώρα, είτε «σέρνεται», είτε καρκινοβατεί.
Παρατηρείται μάλιστα το παράδοξο αυτοί που συμμετείχαν, με λόγια και με έργα, αφενός στη συσσώρευση του δημόσιου χρέους, αφετέρου, κυρίως, στην καταβαράθρωση των εγχωρίων παραγωγικών δυνατοτήτων, να διεκδικούν τη «γενναία» αναδιάρθρωση του χρέους. Όμως, αυτή δεν είναι η κρισιμότερη αναγκαία αναδιάρθρωση: την υποστηρίζουν άλλωστε και οι «κακοί» του ΔΝΤ. Η κρισιμότερη αναδιάρθρωση είναι αυτή της στροφής στην ανταγωνιστική παραγωγή υψηλής προστιθέμενης αξίας. Κι αυτή στα λόγια και, κυρίως, στα έργα δεν έχει πολλούς φίλους.
