11 Ιαν. 2014 Παραγωγική απασχόληση και λιτή ανάπτυξη
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 11/1/2014
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 11/1/2014
Αν για να μειωθεί η ελληνική ανεργία από το τρέχον 27,8% του Οκτωβρίου 2013 στο 7,8% θα χρειασθεί ανάπτυξη με αύξηση του ΑΕΠ κατά 40%, δηλαδή κάτι το οποίο θα απαιτήσει μέση ετήσια αύξηση 3,5% τουλάχιστον για μία δεκαετία, προκύπτει το ερώτημα: Υφίσταται ενδογενές αναπτυξιακό δυναμικό στην ελληνική οικονομία ικανό να διαμορφώσει στα επόμενα έτη το απαιτούμενο μέσο ποσοστό αύξησης του 3,5%;
Δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα η απάντηση είναι αρνητική. Οι, ούτως ή άλλως, καχεκτικοί παραγωγικοί τομείς της χώρας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Αφ' ενός η υπερφορολόγηση, η πιστωτική ασφυξία, η γραφειοκρατία και η διαφθορά και αφ' ετέρου το γεγονός ότι η ελληνική «επιχειρηματικότητα» δεν έχει παράδοση, εμπειρία και γνώση για να εισέλθει στον διεθνή ανταγωνιστικό χώρο (με λίγες εξαιρέσεις, όπως ο εφοπλισμός και μειοψηφίες παραγωγών-εξαγωγέων προϊόντων και υπηρεσιών), καθιστούν τις προοπτικές ζοφερές.
Εάν κάποιος θέλει να είναι πραγματιστής, και όχι αιθεροβάμων ή δημαγωγός, θα συμπεράνει ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας με τη μορφή που την περιγράφει ο κυρίαρχος πολιτευτικός ή δημοσιογραφικός λόγος, ούτε διαφαίνονται προοπτικές σύντομης εξόδου από τη δομική κρίση. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι σαν κοινωνία και οικονομία θα πρέπει να παραιτηθούμε μοιρολατρικά και να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια σωτηρίας; Κάθε άλλο.
Η πραγματιστική διαπίστωση της ζοφερής πραγματικότητας και των κινδύνων που μας απειλούν θα πρέπει, αντιθέτως, να αποτελέσουν ερέθισμα για όλους τους πολίτες προκειμένου να εντείνουν τις προσπάθειές τους για κοινωνική ανάταξη και συνοχή, για οικονομική και παραγωγική ανόρθωση. Επικεντρώνοντας την προσπάθεια στα πραγματικά προβλήματα.
Η Ελλάδα θα πρέπει, καταρχήν, να μάθει να ζει με το σημερινό της επίπεδο εισοδήματος. Για να καταστεί όμως αυτό εφικτό, το υπάρχον εισόδημα θα πρέπει να κατανέμεται με διαφορετικό, δηλαδή δικαιότερο, τρόπο ανάμεσα στους Έλληνες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό να υπάρχουν, από την μία πλευρά, εκείνοι που έχουν αφεθεί στο έλεος της κρίσης και, από την άλλη, όσοι συνεχίζουν να ζουν στους «προστατευμένους» τομείς της οικονομίας, είτε για το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ πρόκειται, είτε για τα «κλειστά επαγγέλματα», είτε για τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους των «ευγενών» ταμείων και κλάδων που απολαμβάνουν προνόμια και εισοδήματα που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγική τους συμβολή και στις εισφορές τους, είτε για τους τρόφιμους της κρατικοδίαιτης διαφθοράς και παρανομίας.
Βασικός όρος επιβίωσης της χώρας είναι να ανακατανεμηθεί το κοινωνικό προϊόν κατά τέτοιο τρόπο ώστε όλοι οι Έλληνες, και όχι μόνον οι πληβείοι, να κερδίζουν τον άρτον τον επιούσιον «με τον ιδρώτα του προσώπου τους», δηλαδή αναλόγως της παραγωγικής τους συμβολής, με ένα διαφανές και αποτελεσματικό κράτος προνοίας που θα μεριμνά για τις περιπτώσεις των αναξιοπαθούντων και μόνο. Άλλωστε, εκτός από απόλυτος όρος επιβίωσης, αυτό είναι επίσης και βασικός όρος δημιουργίας συνθηκών υγιούς και βιώσιμης μακροπρόθεσμης ανάπτυξης.
