29 Ιουν. 2013 Τι να περιμένουμε από το ILO
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 29/6/2013
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 29/6/2013
Η διάσκεψη και το σεμινάριο που οργανώθηκαν από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, με θέμα την κρίση στην (ελληνική) απασχόληση και τις εργασιακές σχέσεις, ήταν μία καλή ευκαιρία να διατυπωθεί από όλους τους «εταίρους», εγχώριους και διεθνείς, του «ελληνικού προγράμματος διάσωσης και προσαρμογής» το τι έχουν στο μυαλό τους για τα προβλήματα και τις (πιθανές) λύσεις.
Τι άλλο μπορεί να περιμένει η χώρα από τέτοιες χρήσιμες πρωτοβουλίες -και από το να προστεθεί και η τεχνική βοήθεια του ILO δίπλα στις άλλες που ήδη εργάζονται για το «ελληνικό πρόγραμμα»; Μπορεί να ελπίζει ότι αυτή η βοήθεια θα είναι χρήσιμη στο να γίνει η Ελλάδα μία «κανονική» (και «ευρωπαϊκή») χώρα όσον αφορά τα διεθνή εργασιακά πρότυπα και τις λειτουργίες της αγοράς εργασίας και των εργασιακών σχέσεων;
Το ILO είχε ξανακληθεί στην Ελλάδα σε εποχές μεγάλων κρίσεων και μεταβάσεων να συμβάλει στη διαδικασία ανασυγκρότησης των εργασιακών σχέσεών της. Ωστόσο, στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις οι αποστολές του και οι εκθέσεις του... πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Δεν αξιοποιήθηκαν γιατί δεν «κούμπωσαν» με την, αναγκαία, ενδογενή δυναμική βελτίωσης των εργασιακών προτύπων, δεν απέκτησαν συνέργειες με εγχώριες κοινωνικές και μορφωτικές δυνάμεις.
Εκείνη του 1949, σε εμφυλιακοπολεμικό κλίμα, έμεινε μια χρήσιμη καταγραφή των τότε προβλημάτων, λόγω των συνθηκών κενού λογικής, διαλόγου, συνθέσεων. Εκείνη του 1978 ήταν η λεγόμενη και «Εκθεση Blanchard» από το όνομα του Francis Blanchard, τότε γενικού διευθυντή του ILO (σημειωτέον, πατέρα του Olivier, οικονομολόγου και σήμερα επιστημονικού διευθυντή του IMF), ο οποίος είχε αναλάβει τα καθήκοντά του σχεδόν παράλληλα με τη διαδικασία κατάρρευσης της ελληνικής δικτατορίας.
H «Εκθεση Blanchard», που παρήχθη εντάσσοντας την Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα του ILO (το PIACT) το οποίο δεν ήταν κυρίως προορισμένο για χώρες της Ευρώπης και για την οποία, τότε, πρωτοστάτησαν Ελληνες όπως ο Γιώργος Σπυρόπουλος και ο Γιώργος Κουκουλές, έμεινε επίσης «στο συρτάρι», εξαιτίας των ιδεοληπτικών βεβαιοτήτων της Μεταπολίτευσης και το επίσης συγκρουσιακό περιβάλλον της περιόδου. Η «Εκθεση Blanchard» απλά εκδόθηκε επίσημα στα ελληνικά για την 20ή επέτειό της.
Πολλά από τα σημεία των εκθέσεων του 1949 και του 1978 παρέμειναν και παραμένουν και σήμερα ακόμη επίκαιρα. Παρά την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ, Ε.Ε., ΟΝΕ κ.λπ., τη στοιχειώδη υποχρέωση για προσαρμογή στο «κοινοτικό κεκτημένο», συστατικό του οποίου είναι και οι ελάχιστες προδιαγραφές του αποκαλούμενου «Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου», τα δομικά στοιχεία μιας κλειστής και προστατευμένης οικονομίας και μιας δυσλειτουργικής και κρατιστικής (και αναποτελεσματικής) ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, υπερίσχυαν και υπερίσχυσαν επί χρόνια. Διότι η ελληνική στάση (και) προς την Ε.Ε., όπως την είχε συνοψίσει ένας άλλος εκλεκτός Ελληνας, ο αείμνηστος Γιώργος Γλυνός, ήταν «καλά όλα αυτά, αλλά δώστε και κανένα φράγκο».
