14 Ιουνίου 2013 Η διαχείριση της ανεργίας
Ημερησία του Σαββάτου -Οικονομία, 14/6/2013
Αντί να επαναλαμβάνουμε τα πρωτοφανή για τη χώρα στατιστικά μεγέθη της ανεργίας, αντί να «μοιρολογούμε» πάνω από αυτά, υπάρχει από καιρό ένα σημαντικότερο ζήτημα, το πρωτεύον: η διαχείριση της ανεργίας και ως μείζονος κοινωνικού προβλήματος.
Μιλούμε πρωτίστως για διαχείριση διότι η δυσμενής και η εκτός της όποιας ισορροπίας κατάσταση στην ελληνική αγορά εργασίας με ανεργία στο 27%, με την ανεργία των νέων στο 60% με την μακροχρόνια ανεργία στο 65% και με 400.000 οικογένειες χωρίς εργαζόμενο, τα συμβατικά μέτρα δεν αρκούν. Μιλούμε για διαχείριση, και εννοούμε την αντιμετώπιση των ακραίων καταστάσεων στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης (ή πλέον πέρα από αυτά) που αντιμετωπίζουν πολίτες αυτής της χώρας. Μιλούμε για διαχείριση, λόγω της απουσίας ενός στοιχειώδους κοινωνικού δικτύου ασφαλείας το οποίο δεν υπήρξε και δεν υπάρχει, και θα πρέπει να υπάρξει το συντομότερο δυνατόν.
Το κωμικοτραγικό της ιστορίας είναι ότι όταν τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα εισήρχετο στην περιπέτεια του δανεισμού από το ΔΝΤ και τα λοιπά κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και των Μνημονίων για να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, ο ν. 3845 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» στο άρθρο δεύτερο «Καθορισμός γενικού πλαισίου και εξουσιοδοτήσεις για λήψη μέτρων εφαρμογής του προγράμματος» και στην παράγραφο 2 προέβλεπε ρυθμίσεις για την δημιουργία ενός στοιχειώδους δικτύου προστασίας.
Ειδικότερα ανέφερε «Με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται ύστερα από πρόταση των υπουργών Οικονομικών, Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και του κατά περίπτωση αρμόδιου υπουργού, λαμβάνονται έκτακτα μέτρα για την προστασία των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, με στόχο την άμβλυνση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων κατά την περίοδο εφαρμογής του προγράμματος του προηγούμενου άρθρου. Ειδικότερα, με τα παραπάνω μέτρα, λαμβάνεται μέριμνα για την αντιμετώπιση των ειδικών αναγκών των φτωχών και ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού που διαβιούν υπό μειονεκτικές κοινωνικά συνθήκες, όπως η ανεργία, το γήρας, ο κοινωνικός αποκλεισμός, και η απουσία εισοδήματος».
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι έκτοτε σχεδόν ουδείς αρμόδιος της κοινωνικής πολιτικής και της κοινωνικής προστασίας ασχολήθηκε σοβαρά με αυτά τα ζητήματα. Δεν το διάβασαν; Δεν το πρόσεξαν; Δεν το κατάλαβαν; Η ουσία είναι ότι η κοινωνική πολιτική της χώρας (ή ορθότερα, και η κοινωνική πολιτική της χώρας, «πιάστηκε αδιάβαστη» και απροετοίμαστη). Με άλλα λόγια, ούτε καν οι στοιχειώδεις πρόνοιες του επάρατου πρώτου Μνημονίου δεν αξιοποιήθηκαν.
Κι έτσι φθάσαμε, από έτους και πλέον, σε κατάσταση όπου τα συμβατικά μέτρα της πολιτικής απασχόλησης δεν αρκούν, και είναι αναγκαία τα έκτακτα μέτρα για την ανεργία με σκοπό τη στήριξη της στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής, πριν η ελληνική κοινωνία συνεχίσει την πορεία της σε αχαρτογράφητα βαθύτερα και ταραγμένα περισσότερο νερά.
