9 Ιουν. 2012 «Στρογγύλη ξυλεία πρίσεως» -Η ανάγκη για διακομματική στροφή
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/6/2012
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/6/2012
Μετά τις εκλογές του Μαΐου, καθ' οδόν προς τις εκλογές του Ιουνίου, οικονομία
και κοινωνία συνεχίζουν στο δρόμο της χρεοκοπίας. Τα συμπτώματα, πολύπλευρα και
αυξανόμενα, αξιοποιούνται ως αφορμές πολιτ(ευτ)ικών αντιπαραθέσεων. Ό,τι έχει
απομείνει από το καθεύδον πολιτ(ευτ)ικό σύστημα, αντιμετωπίζει, παρελαύνον στα
τηλεπαράθυρα, την εξελισσόμενη χρεοκοπία όπως αντιμετώπιζε, επί σειρά ετών,
πλείστα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα: ως ευθύνη και αρμοδιότητα τρίτου.
Τον παλιό καλό καιρό κάθε φωτισμένος υπουργός, και κάθε φωτισμένος υποψήφιος
υπουργός,
στερούμενος πρακτικής πολιτικής και αποτελεσμάτων για κρίσιμα θέματα, πρότεινε τη δημιουργία ενός σχετικού «Παρατηρητηρίου». Σήμερα είναι αξιοπερίεργο ότι «Παρατηρητήριο χρεοκοπίας» δεν έχει ακόμη προταθεί. Ίσως συνδέεται αυτό με την υπαρκτή απώθηση παραδοχής, διατύπωσης, κατανόησης του ότι η χρεοκοπία έχει ήδη συντελεσθεί, εξελίσσεται, δεν είναι ακόμη πλήρης και άτακτη. Συνεπάγεται δε, αναπόφευκτο, πολιτικό τίμημα.
Τον παλιό καλό καιρό κάθε φωτισμένος αντιπολιτευόμενος φρόντιζε «να καταγγέλλει» τα προβλήματα και τους υπεύθυνους γι' αυτά. Τώρα ελλείψει κυβερνητικής ευθύνης, και υποχρέωσης έργου με πρακτικές επιλογές, σχεδόν το σύνολο των υποψηφίων πολιτ(ευτ)ικών σχηματισμών «καταγγέλλει» τα ελληνικά προβλήματα και τους υπευθύνους. Το μοντέλο είναι: «υπεύθυνοι είναι «οι άλλοι» και «οι έξω», εμείς «τώρα ήρθαμε»». Και η χώρα προσαυξάνει τις στροφές περιδίνησης προς την άτακτη και πλήρη χρεοκοπία, με το πολιτ(ευτ)ικό σύστημα έτοιμο από καιρό να την «καταγγείλει».
Αυτό που, από το Νοέμβριο του 2011 και μετά, αποκάλυψε πλήρως η πολύμηνη προεκλογική περίοδος είναι η κρίσιμη έλλειψη ηγεσίας και θεσμών. Η οικονομική κρίση του 2008-2009 αποκάλυψε το τι οικονομία είχε οικοδομηθεί στη χώρα επί σειρά ετών/δεκαετιών. Η πολιτική κρίση του 2010-2012 αποκάλυψε πλήρως το τι πολιτ(ευτ)ική «ελίτ» είχε (ανα)παραχθεί επί σειρά ετών/δεκαετιών. Αν κριτήριο ανάπτυξης/υπανάπτυξης είναι, σε κάθε πεδίο, το «τι παράγεις», αποδεικνύεται ότι στον πολιτ(ευτ)ικό τομέα η παραγωγή αντιστοιχούσε στο πλέον απλούστατο προϊόν των διεθνών ταξινομήσεων: «στρογγύλη ξυλεία πρίσεως», κοινώς «κούτσουρα».
Με αυτά να επιπλέουν, εν μέσω ναυαγίων, στις πάλαι ποτέ λαμπερές προθήκες της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας και με ασθενείς τους εγχώριους θεσμούς, ο κόσμος πλέον, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εντός κι εκτός, «το έχει τούμπανο» ... Η χώρα στερείται μία κρίσιμη παράμετρο, συνιστώσα, μεταβλητή: την αξιοπιστία της πολιτικής και την πολιτική αξιοπιστία της χώρας. Για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί η χώρα «να κρατηθεί» από το υφιστάμενο προϊόν του πολιτ(ευτ)ικού συστήματος;
Στην επιδεινούμενη φάση της ελληνικής χρεοκοπίας, στο νέο στάδιο της ευρωπαϊκής κρίσης, το ερώτημα είναι ένα: ύστερα από πόσες εκλογές (και του Ιουλίου;) μπορεί να καταστεί κατανοητή, αποδεκτή, βιώσιμη η επιλογή για διακομματική στροφή (ενόψει μεγαλύτερων προκλήσεων στην οικονομία, στην κοινωνία, στο έθνος), στην Εθνική Ελλάδας; Για τα μέλη αυτής το κριτήριο είναι γνωστό: «από τη φύση του ο αληθινός άρχοντας τω όντι δεν κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά το συμφέρον του αρχομένου» (Πλάτων, Πολιτεία 347d). Στους αντίποδες της θρυμματισμένης βιτρίνας, των υπολειμμάτων, της Μεταπολίτευσης.
στερούμενος πρακτικής πολιτικής και αποτελεσμάτων για κρίσιμα θέματα, πρότεινε τη δημιουργία ενός σχετικού «Παρατηρητηρίου». Σήμερα είναι αξιοπερίεργο ότι «Παρατηρητήριο χρεοκοπίας» δεν έχει ακόμη προταθεί. Ίσως συνδέεται αυτό με την υπαρκτή απώθηση παραδοχής, διατύπωσης, κατανόησης του ότι η χρεοκοπία έχει ήδη συντελεσθεί, εξελίσσεται, δεν είναι ακόμη πλήρης και άτακτη. Συνεπάγεται δε, αναπόφευκτο, πολιτικό τίμημα.
Τον παλιό καλό καιρό κάθε φωτισμένος αντιπολιτευόμενος φρόντιζε «να καταγγέλλει» τα προβλήματα και τους υπεύθυνους γι' αυτά. Τώρα ελλείψει κυβερνητικής ευθύνης, και υποχρέωσης έργου με πρακτικές επιλογές, σχεδόν το σύνολο των υποψηφίων πολιτ(ευτ)ικών σχηματισμών «καταγγέλλει» τα ελληνικά προβλήματα και τους υπευθύνους. Το μοντέλο είναι: «υπεύθυνοι είναι «οι άλλοι» και «οι έξω», εμείς «τώρα ήρθαμε»». Και η χώρα προσαυξάνει τις στροφές περιδίνησης προς την άτακτη και πλήρη χρεοκοπία, με το πολιτ(ευτ)ικό σύστημα έτοιμο από καιρό να την «καταγγείλει».
Αυτό που, από το Νοέμβριο του 2011 και μετά, αποκάλυψε πλήρως η πολύμηνη προεκλογική περίοδος είναι η κρίσιμη έλλειψη ηγεσίας και θεσμών. Η οικονομική κρίση του 2008-2009 αποκάλυψε το τι οικονομία είχε οικοδομηθεί στη χώρα επί σειρά ετών/δεκαετιών. Η πολιτική κρίση του 2010-2012 αποκάλυψε πλήρως το τι πολιτ(ευτ)ική «ελίτ» είχε (ανα)παραχθεί επί σειρά ετών/δεκαετιών. Αν κριτήριο ανάπτυξης/υπανάπτυξης είναι, σε κάθε πεδίο, το «τι παράγεις», αποδεικνύεται ότι στον πολιτ(ευτ)ικό τομέα η παραγωγή αντιστοιχούσε στο πλέον απλούστατο προϊόν των διεθνών ταξινομήσεων: «στρογγύλη ξυλεία πρίσεως», κοινώς «κούτσουρα».
Με αυτά να επιπλέουν, εν μέσω ναυαγίων, στις πάλαι ποτέ λαμπερές προθήκες της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας και με ασθενείς τους εγχώριους θεσμούς, ο κόσμος πλέον, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εντός κι εκτός, «το έχει τούμπανο» ... Η χώρα στερείται μία κρίσιμη παράμετρο, συνιστώσα, μεταβλητή: την αξιοπιστία της πολιτικής και την πολιτική αξιοπιστία της χώρας. Για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί η χώρα «να κρατηθεί» από το υφιστάμενο προϊόν του πολιτ(ευτ)ικού συστήματος;
Στην επιδεινούμενη φάση της ελληνικής χρεοκοπίας, στο νέο στάδιο της ευρωπαϊκής κρίσης, το ερώτημα είναι ένα: ύστερα από πόσες εκλογές (και του Ιουλίου;) μπορεί να καταστεί κατανοητή, αποδεκτή, βιώσιμη η επιλογή για διακομματική στροφή (ενόψει μεγαλύτερων προκλήσεων στην οικονομία, στην κοινωνία, στο έθνος), στην Εθνική Ελλάδας; Για τα μέλη αυτής το κριτήριο είναι γνωστό: «από τη φύση του ο αληθινός άρχοντας τω όντι δεν κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά το συμφέρον του αρχομένου» (Πλάτων, Πολιτεία 347d). Στους αντίποδες της θρυμματισμένης βιτρίνας, των υπολειμμάτων, της Μεταπολίτευσης.
