Μία στενάχωρη συζήτηση, (με τον Δημήτρη Α. Ιωάννου), Οικονομικός Ταχυδρόμος, Απόψεις, Experts, Δευτέρα 27 Μαΐου 2024.
I.
Η κατ’ όνομα
“φιλολαϊκή” πολιτική βλάπτει τους πλέον αδύναμους
Στην προ δύο μηνών ανακοίνωση της αύξησης του κατώτατου βασικού μισθού
στα 830 ευρώ ξεχώρισαν δύο επισημάνσεις. Πρώτα εκείνη του κυρίου πρωθυπουργού
ότι πρόκειται για ένα πολύ “μελετημένο” μέτρο και, δεύτερον, αυτή της αρμοδίας
υπουργού ότι ενώ από το 2019 μέχρι το 2023 ο πληθωρισμός είχε αυξηθεί κατά
16,6% η αντίστοιχη αύξηση του κατωτάτου
μισθού/ημερομισθίου, (συμπεριλαμβανόμενης και της πρόσφατης), είναι
27,7%. (Άλλοι υπολογισμοί δίνουν ελαφρά διαφοροποιημένα αποτελέσματα, αλλά σε
κάθε περίπτωση η διαφορά μεταξύ των δύο μεγεθών παραμένει μεγαλύτερη από 10
ποσοστιαίες μονάδες). Και όσον αφορά βέβαια τον “μελετημένο” χαρακτήρα της
αύξησης αυτής η αλήθεια είναι ότι η μελέτη πάνω στην οποία στηρίχτηκε δεν έχει
δημοσιοποιηθεί, (ενώ έχει δημοσιοποιηθεί
η μελέτη των 5 Εμπειρογνωμόνων που είχε ορίσει η κυβέρνηση, η οποία δεν
υποστηρίζει την κυβερνητική επιλογή), και πρέπει, συνεπώς, να προσπαθήσουμε
μόνοι μας να καταλάβουμε την λογική της. Προσπάθεια που μας οδηγεί στο
συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα σφάλμα οικονομικής πολιτικής. Κάτι που είναι πραγματικά στενάχωρο δεδομένου
πως έχουμε συνηθίσει ως κοινωνία να πιστεύουμε ότι κάθε ενίσχυση που αφορά τις
πιο αδύναμες εισοδηματικά κατηγορίες του πληθυσμού, όπως είναι αυτή της
ανειδίκευτης εργασίας που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, είναι ό,τι καλύτερο
μπορεί να συμβεί. Και συνεπώς, κάθε
αμφισβήτηση της σκοπιμότητας και της χρησιμότητας τέτοιων “φιλολαϊκών¨
ρυθμίσεων, είναι μοιραίο να αντιμετωπίζεται ως ανάλγητη και αντιλαϊκή. Είναι
όμως έτσι στην πραγματικότητα;