4 Μαρτίου 2017 Το μακρύ μοιρολόϊ για το ασφαλιστικό
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 4/3/2017
Με την χρεοκοπία του 2010 οι μέχρι τότε αποδοθείσες και καταβαλλόμενες συντάξεις άρχισαν να μειώνονται. Τώρα στην λεγόμενη «αξιολόγηση» - «διαπραγμάτευση», συζητείται το πότε και το πώς να ξαναμειωθούν. Ταυτόχρονα, πλήθος επαγγελματικών ομάδων διαμαρτύρονται για το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών που προβλέπει το νέο σύστημα του ΕΦΚΑ. Έτσι το μακρύ, πολυετές, μοιρολόι για το ασφαλιστικό, που είχε αρχίσει πριν την χρεοκοπία, συνεχίζεται. Η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με τις εδραίες μεταπολιτευτικές αυταπάτες της, τις οποίες το πολιτ(ευτ)ικό σύστημα που τις δημιούργησε και καλλιέργησε, υπερασπίζεται δεόντως.
Από το μοιρολόι στις διάφορες παραλλαγές του, παραλείπεται, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω πολιτ(ευτ)ικής (αυτ)απάτης, ότι το ελληνικό κράτος, που μοίραζε συντάξεις, χρεοκόπησε. Ότι γι αυτό υποχρεώθηκε να μειώσει τις συντάξεις. Ότι χρεοκόπησε γιατί δανειζόταν πολλά και ακριβά. Ότι δανειζόταν, κυρίως την περίοδο 2004-2009, σε μεγάλο βαθμό για να πληρώνει συντάξεις για την δαπάνη των οποίων δεν είχε τα αναγκαία δημόσια έσοδα (ασφαλιστικά ή φορολογικά).
Στο μακρύ μοιρολόι για το ασφαλιστικό αποκρύπτεται το μείζον ζήτημα της διαγενεακής αλληλεγγύης για τις συντάξεις. Δεν είναι μόνο ο πελατειακός μηχανισμός των προώρων συνταξιοδοτήσεων ο οποίος τελειοποιήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, και του οποίου την κεντρική ιδέα έχουμε περιγράψει προ δεκαετίας (βλ. «Στα δεκάξι σύνταξη», ΗτΣ 13/5/2006). Είναι ότι εν μέσω κατάρρευσης και χρεοκοπίας, στην οποία συνέβαλαν και οι «κεκτημένες», υπέρτερες των καταβληθέντων εισφορών, συντάξεις, που χρηματοδοτήθηκαν με «επαχθές», «απεχθές», «επονείδιστο» κοκ δημόσιο χρέος, καταβάλλεται προσπάθεια να διατηρηθούν, επιβάλλοντας στους νυν και στους νέους εργαζόμενους υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές και υψηλότατη φορολογία η οποία αποτελειώνει αργά αλλά σταθερά κάθε εγχώρια δυναμική νόμιμης και βιώσιμης παραγωγικής δραστηριότητας.
Στο μακρύ μοιρολόι προστίθενται οι τρέχουσες διαμαρτυρίες για τις ασφαλιστικές εισφορές που αυξάνονται, λόγω μετάβασης στον νέο ΕΦΚΑ, ενώ οι συντάξεις μειώνονται. Πλήθος επαγγελματικών ομάδων διαμαρτύρονται για το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών. Δικαίως ή αδίκως;
«Δικαίως» διότι οι ασφαλιστικές εισφορές που ζητούνται, ως ποσοστό του εισοδήματος είναι υψηλές - ανερχόμενες στο ποσοστό που ήταν/είναι για την μισθωτή εργασία. Κι έτσι μέσω αυτών μπορεί να αρχίσει να γίνεται αντιληπτό το άχθος επί της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα - το υπερβολικά υψηλό μη μισθολογικό κόστος της εργασίας. «Αδίκως» στις περιπτώσεις επαγγελματικών ομάδων όπου έως προσφάτως και για δεκαετίες οι ασφαλιστικές εισφορές τους καταβάλλονταν με επιβαρύνσεις επί τρίτων, με τις γνωστές «εισφορές υπέρ τρίτων», ενώ οι ακόμη ελλείποντες πόροι αναζητούνταν στα κρατικά ελλείμματα, στους «τοκογλύφους δανειστές» κ.ο.κ. Κατ’ ουσίαν, επειδή οι δανειστές τα δανεικά τα λαμβάνουν πίσω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι ελλείποντες πόροι φορτωνόταν ως δημόσιο χρέος στις επόμενες γενιές.
Στο μακρύ μοιρολόι προσετέθησαν προσφάτως και αναφορές στις αρνητικές επιπτώσεις των ευέλικτων μορφών απασχόλησης επί των εσόδων του ασφαλιστικού συστήματος. Συσκοτίζοντας το ότι οι ευέλικτες μορφές επιλέγονται, σε μεγάλο βαθμό, από εργοδότες και εργαζόμενους ακριβώς λόγω του υψηλού επιπέδου και κόστους των ασφαλιστικών εισφορών.
