Αναλύσεις: Μεταπολιτευτική υποκρισία για τις επόμενες γενιές

25  Φεβρουαρίου 2017 Μεταπολιτευτική υποκρισία για τις επόμενες γενιές

Ημερησία  του Σαββάτου - Οικονομία, 25/2/2017

Στην χορωδιακή παρουσίαση τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη από δέκα δημοτικές χορωδίες την 6η (και την 7η) Φεβρουαρίου 2017, στην οποία αναφέρθηκα την περασμένη εβδομάδα, από τα 33 τραγούδια μόνο δύο ήταν της περιόδου μετά την μεταπολίτευση του 1974. Ένα εκ των δύο ήταν το «Κάποτε θά ’ρθουν», γραμμένο και τραγουδισμένο το 1979, για την ταινία «Ασυμβίβαστος». Είναι αυτό που ο στίχος του καταλήγει « ... υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Αναλύσεις: Η υποκριτική και στείρα μεταπολίτευση

18 Φεβρουαρίου 2017  Η υποκριτική και στείρα μεταπολίτευση

Ημερησία  του Σαββάτου - Οικονομία, 18/2/2017


Την 6η Φεβρουαρίου είχα την τύχη να παρακολουθήσω την εξαιρετική χορωδιακή παρουσίαση τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη από δέκα δημοτικές χορωδίες (της Κέρκυρας, της Λάρισας, της Κεφαλονιάς, της Κορίνθου, της Τρίπολης, της Χίου, της Φλώρινας, της Αγίας Παρασκευής, της Κηφισιάς, και της ενορίας Αγίου Παντελεήμονος οδού Αχαρνών) συνοδευόμενες από συμφωνική μαντολινάτα με κεφαλλονίτικες/επτανησιακές ρίζες. Εξ ου και ο τίτλος της εκδήλωσης «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη».

Φιλοξενούμενα: Η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι εφικτή

15 Φεβρουαρίου 2017  Η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι εφικτή


Δημήτρης Ιωάννου -  Απόψεις - AthensVoice.gr


Η Ελλάδα δεν μπορεί σήμερα να ανορθώσει την οικονομία της εισάγοντας εθνικό νόμισμα

Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια η ελληνική κοινωνία, βυθισμένη στον απόλυτο παραλογισμό, προσπαθεί να επιτύχει κάτι το οποίο δεν το έχει πετύχει ποτέ στο παρελθόν κάποια άλλη κοινωνία, και ούτε πρόκειται να το πετύχει και κάποια στο μέλλον: προσπαθεί να ζήσει απολαμβάνοντας υψηλότερα εισοδήματα από όσα η ίδια μπορεί να δημιουργήσει με την εργασία της, πιστεύοντας μάλιστα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απαράγραπτο δικαίωμά της. Παρότι δε, από το 2009 και στη συνέχεια, έχει καταστεί πασιφανές το αδύνατο του εγχειρήματος, η ελληνική κοινωνία δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει την προσπάθειά της − ίσως και γιατί δεν ξέρει ή δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Θεώρησε, λοιπόν, απολύτως φυσιολογικό να επιδιώκει αυτά που δεν δικαιολογούν οι δυνατότητές της, πυκνώνοντας τις γραμμές του αντι-μνημονιακού αγώνα. Η κεντρική ιδέα, στην πρώτη φάση της κρίσης, με κορυφαίες στιγμές το 2012 και το 2015, ήταν να εκλεγούν κυβερνήσεις λεβέντηδων που θα έκαναν «σκληρή διαπραγμάτευση», δηλαδή θα πήγαιναν μέσα στο Βερολίνο και θα ανάγκαζαν τον ανθρωπόμορφο Σόιμπλε, που αρνείται ανάλγητα να μας δίνει λεφτά για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, να καταπιεί τη γλώσσα του και να μας τα σκάσει κανονικά, διαγράφοντας παράλληλα και το χρέος. Το καλοκαίρι του 2015 η ιδέα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» έφθασε στο απόγειό της όταν στο δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός εκλήθη να απαντήσει στο, με κωδικοποιημένο τρόπο διατυπωθέν, ερώτημα «Θέλεις να ζεις με όσα βγάζεις, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, ή όχι;». Όπως είναι γνωστό, ο ελληνικός λαός απάντησε με ποσοστό 63% ένα βροντώδες μυριόστομο όχι, απαιτώντας να ζει με περισσότερα από όσα βγάζει και τη διαφορά να την πληρώνουν οι τοκογλύφοι. Πλην όμως, για κάποιους λόγους, αυτό δεν έγινε δεκτό από τους Ευρωπαίους εταίρους και οι εξελίξεις ήταν λίγο διαφορετικές από τις αναμενόμενες. Έκτοτε, η θεωρία της «σκληρής διαπραγμάτευσης», παρά το ότι παραμένει σε κυκλοφορία και ασκεί ακόμη μία περιορισμένη επιρροή, έχει χάσει τη λάμψη και τη γοητεία της. Το κενό που έχει δημιουργηθεί προσπαθούν να καλύψουν άλλες εξίσου ριζοσπαστικές θεωρίες, μεταξύ των οποίων και μία που ακολουθούσε από την αρχή της κρίσης εκ του σύνεγγυς τη «σκληρή διαπραγμάτευση» σε επικουρικό ρόλο, αλλά τώρα αυτονομείται. Πρόκειται για τη θεωρία της επίτευξης του βασικού στόχου μας (να είμαστε πιο πλούσιοι από αυτό που επιτρέπουν τα εισοδήματα από την εργασία μας), όχι πλέον μέσω του να τα πάρουμε παλικαρίσια από τους ξένους, αλλά μέσω της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, την πολυτραγουδισμένη μας δραχμή.

Φιλοξενούμενα: Αυτό που θέλουν οι «δανειστές»

27  Ιανουαρίου 2017 Αυτό που θέλουν οι «δανειστές» (κι εμείς αντιστεκόμαστε),  Athens Voice

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

 

Ι

Σε κάθε φάση της κρίσης ο δημόσιος διάλογος, πληθωρικός σε ποσότητα αλλά μηδενικός σε ενημερωτική αξία, κινούμενος ανάμεσα στις δημαγωγικές διακηρύξεις και στους διαξιφισμούς των κομμάτων και στις πομφόλυγες των σχολιαστών, αποτυφλώνει και παραπληροφορεί ακόμη περισσότερο ένα κοινό το οποίο, όμως, και το ίδιο δεν κόπτεται ιδιαίτερα να ενημερωθεί για τις άβολες αλήθειες, αλλά προτιμά ό,τι και όποιον το καθησυχάζει πως όλα θα γίνουν ικανοποιητικά στο μέγιστο βαθμό, με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Αποτέλεσμα, βεβαίως, είναι ότι κάθε φορά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προ ολίγου επαγγελόταν η κυβερνώσα ομάδα με αποτέλεσμα να κατρακυλάει η χώρα ακόμη μερικά σκαλιά χαμηλότερα, στη σκάλα της καταστροφής.