10 Νοεμ. 2012 Εθνική θέση για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 10/11/2012
Tο θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρά την «τεχνική» χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου το πρώτο εξάμηνο του 2010, ετέθη ανοικτά στο τραπέζι των ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων και αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 21ης Ιουλίου 2011. Όμως έκτοτε, ύστερα από 100 μέρες της αλήθειας, ακολούθησε και νέα απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου 2011. Οι πρώτες που «έμειναν στα χαρτιά» και οι δεύτερες που υλοποιήθηκαν δεν κατέστησαν το ελληνικό χρέος βιώσιμο.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ξανάγινε η κρισιμότερη παράμετρος στην «ελληνική διάσωση» (ή στην
«ανοικτή ελληνική χρεοκοπία») και όλες οι προηγούμενες συνταγές από τις δύο προηγούμενες ατελέσφορες αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους επανέρχονται, σε παραλλαγές, στο τραπέζι. Είναι ενδιαφέρον να κατανοούσαμε τις θέσεις των πολλών άλλων ομάδων συμφερόντων στην διαπραγμάτευση, και να γνωρίζαμε τι και γιατί υποστήριζε, όποιος την εκπροσωπούσε, η εκάστοτε ελληνική πλευρά.
Οι ευρωπαϊκές αποφάσεις της 21 Ιουλίου 2011 περί αναδιάρθρωσης «έμειναν στα χαρτιά» και αγνοήθηκαν από τις αγορές διότι ουσιαστικά δεν «κούρευαν» το χρέος. Μείωναν το επιτόκιο δανεισμού, επιμήκυναν την εξόφληση των δανείων, δανειοδοτούσαν από το τότε EFSF την επαναγορά χρέους, όμως η «ονομαστική» συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν ισοδυναμούσε με πραγματική μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι Allen, Eichengreen and Evans (Europe's Plan Won't Cut Greek Debt, 2011) είχαν υπολογίσει έγκυρα και βάσιμα ότι με την απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους σε καθαρή παρούσα αξία ήταν μόνο 1,78%. Κι επιβεβαιώθηκαν.
Η ευρωπαϊκή απόφαση της 26ης Οκτωβρίου 2011 βρήκε εφαρμογή. Εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση την 21η Φεβρουαρίου 2012 και ανακοινώθηκε-ολοκληρώθηκε την 25η Απριλίου 2012, με συμμετοχή του 97% των ομολόγων προς αναδιάρθρωση. Από τον Φεβρουάριο 2012 μέχρι πρόσφατα η ελληνική πολιτική «διάσωσης» δεν ασχολήθηκε έργω και κατ' ουσίαν με ουδέν έτερο πλην του PSI. Οι συνολικές αποτιμήσεις του PSI ακόμη σπανίζουν αλλά μία πρόσφατη μελέτη των Zettelmeyer, Trebesch, Gulati (The Greek Debt Exchange: An Autopsy, 2012) αρχίζει να ρίχνει φως σε βασικές πλευρές του PSI στο ελληνικό δημόσιο χρέος.
Δείχνει, μεταξύ άλλων, ότι κατά μέσο όρο το «κούρεμα» είναι χαμηλότερο από το υποτιθέμενο ποσοστό που διακινήθηκε στα ανακοινωθέντα και στα ΜΜΕ καθώς φθάνει στο 55 - 65%, ανάλογα με τον τρόπο αποτίμησης των παλαιών ομολόγων. Αποτιμούμενο στο 65% είναι χαμηλότερο εκείνου της Αργεντινής το 2005 (76%) ή της Σερβίας-Μαυροβουνίου το 2004 (71%). Υπογραμμίζουν δε ότι η κατανομή του «κουρέματος» ήταν ιδιαίτερα άνιση μεταξύ ομολόγων κυμαινόμενο από 80% (στα σχετικά βραχυπρόθεσμα ομόλογα) έως και καθόλου (στα πιο μακροπρόθεσμα). Δηλαδή δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα» ομολόγων όλοι οι δανειστές το ίδιο.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 10/11/2012
Tο θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρά την «τεχνική» χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου το πρώτο εξάμηνο του 2010, ετέθη ανοικτά στο τραπέζι των ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων και αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 21ης Ιουλίου 2011. Όμως έκτοτε, ύστερα από 100 μέρες της αλήθειας, ακολούθησε και νέα απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου 2011. Οι πρώτες που «έμειναν στα χαρτιά» και οι δεύτερες που υλοποιήθηκαν δεν κατέστησαν το ελληνικό χρέος βιώσιμο.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ξανάγινε η κρισιμότερη παράμετρος στην «ελληνική διάσωση» (ή στην
«ανοικτή ελληνική χρεοκοπία») και όλες οι προηγούμενες συνταγές από τις δύο προηγούμενες ατελέσφορες αναδιαρθρώσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους επανέρχονται, σε παραλλαγές, στο τραπέζι. Είναι ενδιαφέρον να κατανοούσαμε τις θέσεις των πολλών άλλων ομάδων συμφερόντων στην διαπραγμάτευση, και να γνωρίζαμε τι και γιατί υποστήριζε, όποιος την εκπροσωπούσε, η εκάστοτε ελληνική πλευρά.
Οι ευρωπαϊκές αποφάσεις της 21 Ιουλίου 2011 περί αναδιάρθρωσης «έμειναν στα χαρτιά» και αγνοήθηκαν από τις αγορές διότι ουσιαστικά δεν «κούρευαν» το χρέος. Μείωναν το επιτόκιο δανεισμού, επιμήκυναν την εξόφληση των δανείων, δανειοδοτούσαν από το τότε EFSF την επαναγορά χρέους, όμως η «ονομαστική» συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν ισοδυναμούσε με πραγματική μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι Allen, Eichengreen and Evans (Europe's Plan Won't Cut Greek Debt, 2011) είχαν υπολογίσει έγκυρα και βάσιμα ότι με την απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους σε καθαρή παρούσα αξία ήταν μόνο 1,78%. Κι επιβεβαιώθηκαν.
Η ευρωπαϊκή απόφαση της 26ης Οκτωβρίου 2011 βρήκε εφαρμογή. Εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση την 21η Φεβρουαρίου 2012 και ανακοινώθηκε-ολοκληρώθηκε την 25η Απριλίου 2012, με συμμετοχή του 97% των ομολόγων προς αναδιάρθρωση. Από τον Φεβρουάριο 2012 μέχρι πρόσφατα η ελληνική πολιτική «διάσωσης» δεν ασχολήθηκε έργω και κατ' ουσίαν με ουδέν έτερο πλην του PSI. Οι συνολικές αποτιμήσεις του PSI ακόμη σπανίζουν αλλά μία πρόσφατη μελέτη των Zettelmeyer, Trebesch, Gulati (The Greek Debt Exchange: An Autopsy, 2012) αρχίζει να ρίχνει φως σε βασικές πλευρές του PSI στο ελληνικό δημόσιο χρέος.
Δείχνει, μεταξύ άλλων, ότι κατά μέσο όρο το «κούρεμα» είναι χαμηλότερο από το υποτιθέμενο ποσοστό που διακινήθηκε στα ανακοινωθέντα και στα ΜΜΕ καθώς φθάνει στο 55 - 65%, ανάλογα με τον τρόπο αποτίμησης των παλαιών ομολόγων. Αποτιμούμενο στο 65% είναι χαμηλότερο εκείνου της Αργεντινής το 2005 (76%) ή της Σερβίας-Μαυροβουνίου το 2004 (71%). Υπογραμμίζουν δε ότι η κατανομή του «κουρέματος» ήταν ιδιαίτερα άνιση μεταξύ ομολόγων κυμαινόμενο από 80% (στα σχετικά βραχυπρόθεσμα ομόλογα) έως και καθόλου (στα πιο μακροπρόθεσμα). Δηλαδή δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα» ομολόγων όλοι οι δανειστές το ίδιο.
